Ədəbi yazılar
Ünsiyyət və insani rabitə
- Ətraflı
- Baxış sayı: 289
Sevgi, bəşərin təbii ehtiyaclarından birini təşkil edir. Məhz bunun nəticəsində insanın daxilində digərlərlə ünsiyyət yaratmağa və onlara qayğı ilə yanaşmağa vadar edən bir qüvvə yaranır. Bu daxili hiss ilə mübarizə aparmaq və onun qarşısını almaq mümkün olmadığı üçün, hər bir insan öz müstəvisində bu ehtiyacı necə təmin etmək haqqnda düşünür.
Dostluq rahatlıq mənbəyi və ən gözəl bir ruhi qidadır. Bu hiss insanda təcəlli etdikdən sonra günü-gündən güclənir və özünün təkamül mərhələsinə çatır və bu dünyada ondan qiymətli ikinci bir şey tapmaq qeyri-mümkündür. Təklik və kiminləsə dostluq etməmək isə hər bir insan üçün ən böyük çatışmazlıqdır. Kiminləsə səmimi dostluq münasibətləri yarada bilmədikdə vücudumuzu iztirab və nigarançılıq bürüyür və dünya bizim üçün zülmət bir qaranlığa çevrilir. Alimlərdən biri deyir: «Xoşbəxtlik və səadətin sirri xarici aləmlə qərəzli yox, səmimi münasibətlər yaratmağımızdan asılıdır. Ətrafındakıları – istər insan olsun, istərsə də qeyri-insan – sevə bilməyən şəxslər heç vaxt iztirab və nigarançılıqdan yaxa qurtara bilməz. »
Müxtəlif cəmiyyətləri bir-biri ilə yaxınlaşdıran ən gözəl vasitə də məhz «səmimiyyət və mehr-məhəbbətdir». Dostluq və səmimiyyət iki şəxsin bir-birinə olan meyl və əlaqəsi nəticəsində meydana gəlir. Dostluq əlaqələrinin daim möhkəm qalıb tənəzzülə uğramaması üçün, insan özündə müşahidə etdiyi biganəlikləri bir kənara qoyub başqalarının ondan gözlədikləri səmimiyyətə müsbət cavab verməlidir. Ən gözəl dostluq isə şəxsi mənafedən uzaq, insanın məhəbbətə ehtiyac duyan ruhuna sevgi və məhəbbət bəxş edən dostluğudur. Dostluq əlaqələri yaratmaq istəyən hər bir şəxs bir an da olsun süstlük göstərərək səmimiyyətin zəifləməsinə yol verməməlidir. Dostluq etdiyi şəxs hər hansı bir çətinliklə üzləşdikdə onu tək qoymamalı, əlindən gələn köməkliyi göstərərək ümidsizliyə qapılmasına yol verməməlidir. İnsan başqalarından yalnız o zaman qayğı, mehr və məhəbbət gözləyə bilər ki, özü də onlara məhəbbət və səmimiyyət ilə yanaşmış olsun. Dahi şəxsiyyətlərdən biri deyir: «Yaşadığımız dünya birini çağırdığımız zaman səsimizi özümüzə qaytaran dağlıq yerə bənzəyir. »
Qəlbi mehr və məhəbbətlə dolu olan şəxs başqalarından sevgi və qayğıdan başqa bir şey görməyir. Maddi həyat qarşılıqlı rəftar və davranışlar üzərində qurulmuşdur. Lakin mənəvi həyatın da belə bir bünövrə üzərində qurulduğunu etiraf etmək istəmirik. Başqalarına etimad etmədiyimiz bir halda onlardan necə sizə etimad etmələrini və özünüz dostluqda möhkəm olmadığınız bir halda necə başqalarından sizə sevgi və qayğı ilə yanaşmalarını gözləyirsiniz?!
Əgər münasibətlər hər iki tərəfdən qeyri-səmimi bir halda olarsa, əlaqə və istək üzündən bərqərar olunmazsa nəticəsiz qalaraq yalnız acı təəssüratlar verəcəkdir. Təzahür və riyakarlıq kabusu qəlblərə kök saldıqda insanların həyatını böyük təhlükə ilə qarşı-qarşıya qoyur. Maddi mənafeyə xatir səmimi dostlara xəyanət olunur və onlardan sui-istifadə olunmağa can atılır. Belə olduqda səmimiyyət məhv olub aradan gedir, mehr və məhəbbət sayəsində əldə olunan bir çox mənəvi dəyərlər zəifləyir və öz yerini daimi iztirab və sarsıntılara verməli olur.
Ünsiyyətdə olduğunuz bəzi şəxslərin qəlblərinin sevgi və məhəbbətdən boş olduğunu və dostluq cildinə girərək riyakar etdiklərini yəqin ki, görmüsünüz. İlk baxışda onların səmimiyyəti sizi özlərinə cəlb etsə də bir müddətdən sonra bütün bunların riyakarlıq olduğunun fərqinə varırsınız.
Səadət və xoşbəxtliyə səbəb olan şeylərdən biri də yaxın qohum-əqrəba ilə səmimi münasibətdə olub onlarla dostluq etməkdir.
Onlarla ünsiyyətdə olduqda insanın tərzi-təfəkkürü daha da genişlənir və ruhu adi mühitdən xaric olaraq təqva fəzasında qanad çalmağa başlayır. Dost seçməzdən əvvəl isə kifayət qədər məlumatlar əldə etməli və etimad olunmayan şəxslərlə ünsiyyətdə olmaqdan çəkinmək lazımdır. Çünki insan elə bir varlıqdır ki, tədriclə ünsiyyətdə olduğu şəxsin təsiri altına düşür və bəzi hallarda onların xoşagəlməz xüsusiyyətlərinə təqlid edərək özünü bədbəxtçiliyə sürükləyir.
