یکی از وحشیانهترین و بیسابقهترین جنایات تاریخ یورش وحشیانه و ددمنشانه سپاه عمر سعد به اهلبیت امام حسین (ع) است. پس از شهادت امام حسین (ع) آن جرثومههای جنایت، بیرحمی و قساوت، نخست زنان و کودکان بیدفاع خاندان رسالت را مورد هجوم وحشیانه خود قرار دادند و با بدترین شیوه هر چه زیور آلات و لباس و وسایل داشتند، غارت کردند. سپس خیمههای آنان را به آتش کشیدند. زینب کبری - که مسئولیت حمایت و پاسداری از زنان و کودکان را به عهده داشت - از امام سجاد (ع) پرسید:
«ای یادگار گذشتگان و پناهگاه بازماندگان! خیمههای ما را به آتش کشیدند در این باره چه فرمان میدهی؟»
امام سجاد (ع) فرمود: «فرار کنید!»
در این هنگام زنان و کودکان خاندان پیامبر اکرم (ص) با گریه و زاری سر به بیابان نهادند.
ولی زینب کبری نمیتوانست صحنه را ترک گوید و فرار کند، بلکه او باید میماند و از امام سجاد (ع) نگهداری و پرستاری مینمود. شخصی که شاهد آن صحنه جانگداز بود، گوید: «همانگونه که آتش از خیمههای خاندان رسالت شعله میکشید، بانوی بزرگواری را دیدم که در کنار خیمهای ایستاده است. آتش از اطرافش زبانه میکشد و او پیوسته به سوی راست و چپ و آسمان نگاه میکرد، دست بر دست میکوبید و به درون خیمهای میرفت و از آن خارج میشد. با سرعت خود را به او رساندم و گفتم: ای بانوا! چرا در میان آتش ایستادهای؟ مگر نمیبینی که همه زنان فرار کردهاند و در بیابان پراکنده گردیدهاند؟ چرا تو به آنان نمیپیوندی؟. زینب با شنیدن این سخن گریست و گفت: من بیماری در خیمه دارم که قدرت ایستادن و نشستن ندارد، در این حال که آتش او را احاطه کرده، چگونه میتوانم او را تنها رها کنم.» پس از آنکه آتش خیمهها فرو نشست، زینب کبری برای جمع آوری زنان و کودکان به گردش در بیابانهای اطراف پرداخت. او در بیابانهای اطراف میگشت و یکایک زنان و کودکان را پیدا میکرد و گِرد هم جمع میکرد. ولی هر چه جستجو کرد، نتوانست دو تن از کودکان امام حسین (ع) را بیابد! سرانجام پس از تلاش و کوشش بسیار مشاهده کرد، آنان دست در گردن یکدیگر نموده، در گوشهای از بیابان به خواب رفتهاند! وقتی نزدیکتر شد و آنان را حرکت داد، دانست که آنان بر اثر تشنگی فراوان و ترس و وحشت بسیار در آن بیابان، تنها جان به جان آفرین تسلیم کردهاند.(1)
---------------------------------
1-محمد مهدی حائری، معالی السبطین فی احوال الحسن و الحسین، منشورات الشریف الرضی، چاپ دوم، بهمن 1363، ج2، ص88 - 89
----------------------------
محمد حسين مهوري
جمع آوری زنان و کودکان
(زمان خواندن: 2 - 3 دقیقه)