بى ترديد، كسانى كه در شب هاى سرد زمستان و گرماى طاقت فرساى تابستان، براى حفاظت از مال و جان و ناموس ديگران، هرگونه خطرى را به جان مى خرند و لحظه اى از تلاش و كوشش باز نمى مانند، در پيش گاه خداوند از پاداش بزرگى برخوردارند. پاسدارى در راه خدا در عين عبادت بودن، خدمت بزرگى به جامعه انسانى است. چه كسى مى تواند خدمات صادقانه اين عزيزان را كه ماه ها از زن و فرزند و خانه و كاشانه خود دور مى مانند، به هيچ بيانگارد؟ انصاف و جوان مردى ايجاب مى كند كه سپاس گزار اين ايثارگران باشيم. پيامبر گرامى اسلام درباره ارزش عمل اين عزيزان مى فرمايد:

عَيْنانِ لايَمَسُّهُمَا النّارُ أَبَداً عَيْنٌ بَكَتْ مِنْ خَشْيَةِ اللهِ وَ عَيْنٌ باتَتْ تَحْرُسُ فِى سَبيلِ اللهِ.(40)

دو چشم است كه هرگز آتش بدان نمى رسد; چشمى كه از ترس خدا گريسته و چشمى كه شب را به حراست در راه خدا به سر برده است.

- پى‏نوشت‏ها -

(40) - نهج الفصاحه، ش 1996.