نوشته اند: حضرت حمزه در احد با دو شمشير پيش روى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) مى جنگيد و مى گفت : من شير خدا هستم و به پيش ‍ مى تاخت و بر مى گشت ، رزم او با دو شمشير از ويژگيهاى او بشمار مى رود و جز او ديگرى را سراغ نداريم كه با دو شمشير نبرد كرده باشد.
نقل شده كه پيوسته حمله هاى خود را متوجه قلب سپاه دشمن مى كرد و تا اعمال آنان نفوذ مى نمود و پس از وارد آوردن ضربانى شكننده و سهمگين بر پيكر دشمن به پايگاه خود باز مى گشت او از چنان زور و بازوئى برخوردار بود كه ((وحشى )) قاتل او مى گويد:
به خدا سوگند من حمزه را زير نظر داشتم در حالى كه با شمشيرش مردم را مى شكافت و بر هيچ جنگ آورى نمى گذشت مگر اينكه او را مى كشت كه از آن جمله سباع بن عبدالعزى بود.
حمزه در اين نبرد قبل از شهادتش 31 تن از دشمنان را به هلاكت رساند، يكى از شاخص ترين القاب حمزه و يا در حقيقت تنها لقبى كه در طول زندگى پرجوشش خود بدان مشهور بود لقب ((اسدالله و اسدرسوله )) يعنى شير خدا و رسول بود.
رسول خدا پس از به شهادت رسيدن حمزه ، خطاب به عمه اش و دخترش ‍ فاطمه (عليها السلام ) چنين فرمود: مژده باد شما را اكنون جبرئيل نزد من آمد و به من خبر داد كه در هفت آسمان نوشته اند: حمزه بن عبد المطلب شير خدا و رسول خداست
پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم ) به عمويش عباس فرمود: در روز قيامت به جز چهار تن هيچ كس سواره نيست ، اول خودم ديگرى صالح پيامبر و سوم على (عليه السلام ).
عباس پرسيد اى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم ) پس چهارمين آنها كيست ؟
حضرت فرمود: عمويم حمزه شير خدا و شير رسول خدا و سيد شهيدان بر شتر من غضباء سوار خواهد بود(58).

- پینوشتها -

58- مغازى واقدى ، ج 1، ص 290، مستدرك ، ج 3، ص 194، اعيان الشيعه ، ج 6، ص 254، سرداراتن صدر اسلام ، ص 78.