جمال الدین خلیعی موصلی یکی از شعرای برجسته تاریخ بود، پدرش حاکم شهر موصل عراق و ناصبی از دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) بود.
مادرش هم ناصبیه بود، چون پسر برایشان متولد نمی شد به مقتضای عقیده فاسد خویش نذر کردند که اگر خداوند به آنها پسری عطا کند به شکرانه او پسر را سر راه زوار کربلا بفرستند تا زواری که از شام و جبل عامل از موصل عبور می کردند را به قتل برساند و اموالشان را غارت کند. بالاخره بعد از مدتی جمال الدین متولد شد و چون به سن جوانی رسید مادرش او را از نذر خود خبردار کرد.
پس او هم طبق نذرشان به سراغ زواری که از موصل عبور می کردند رفت؛ هنگامیکه به مسیب رسید، زوار از پل رد شده بودند، بنابر این همانجا کنار جاده منتظر شد که وقتی که زوار برگشتند راهزنی کند و آنها را به قتل برساند.
جمال الدین کنار جاده در کمین بود ولی بر اثر خستگی به خواب رفت و در عالم رؤیا دید قیامت شده و ملائک آمدند و او را بردند به سمت آتش جهنم و در آتش انداختند ولی بدن او نسوخت و آتش به او اثری نکرد.
ملک موکل جهنم به آتش خطاب کرد این گناهکار دشمن اهل بیت عصمت (علیهم السلام) است چرا او را نمی سوزانی؟؟
آتش در جواب گفت: غبار زوار امام حسین (علیه السلام) بر بدن او نشسته. پس او را از آتش بیرون بردند و شستشو دادند ولی باز آتش بر او اثری نکرد، پس ندا آمد غبار پای زائر کربلا گناهان را شستشو داده، پس او دیگر به آتش نمی سوزد.
وقتی جمال الدین از خواب بیدار شد، دید کاروان زائران کربلا گذشته و غبار راه آنها بر بدن جمال الدین نشسته، او به یاد رؤیایی که دیده بود افتاد که خداوند ندا داد (غبار پای زوار کربلای حسینی بر بدن گناهکار بنشیند آن بدن دیگر به آتش نمی سوزد).
جمال الدین از کنار جاده برخاست و با عشق به زیارت دریای بیکران حسینی رفت و درحالیکه اشک می ریخت زمزمه می کرد:
اذا شئت النجاة فزر حسينا
لكي تلقى اله قرير عيني
فان النار ليس تمس جسما
عليه تراب زوار حسين
ترجمه :
اگر نجات از آتش جهنم را خواستی به زیارت حسین (علیه السلام) مشرف شو، زیرا آتش جهنم بدنی که غبار زائران امام حسین علیه السلام بر او باشد را نمی‌سوزاند.
منبع : کتاب الغدیر، علامه امینی (رضوان الله تعالی علیه)