در تفسير عياشي از ابي جعفر روايت شده كه گفت:نزد امام صادق(ع) بودم،مردي خدمت آن حضرت رسيد و عرض كرد:من همسايگاني دارم كه كنيزان خواننده‌اي دارند.مي‌خوانند و مي‌نوازند و من گاهي كه براي قضاء حاجت (به دستشويي) مي‌روم، نشست خود را طولاني‌تر مي‌كنم؛تا نغمه‌هاي آنها را بشنوم،در حالي كه براي چنين منظوري نرفته ام.
امام صادق(ع) فرمود:مگر،گفتار خداوند را نشنيده‌اي كه مي‌فرمايد:«انّ السّمع و البصر و الفؤاد كلّ اولئك‌كان عنه مسئولا؛همانا گوش و چشم و دل همه مسئولند».(سوره‌ي اسراء، آيه‌ي 36)
او عرض كرد:گويا من،هرگز،اين آيه را از هيچ كس،نه عرب و نه عجم،نشنيده بودم و اكنون اين كار را ترك مي‌گويم و به درگاه خدا توبه مي‌كنم.
امام به او دستور داد:برخيز و غسل توبه كن و به مقداري كه مي‌تواني،نماز بگذار!؛ چرا كه عمل بسيار ناپسندي انجام مي‌دادي كه اگر در آن حال مي‌مردي، مسئوليت تو بزرگ بود… كارهاي زشت را،براي اهلش بگذار؛چرا كه هر چيز اهلي دارد.1
بشارت :: مهر و آبان 1386، شماره 61
1. تفسير العياشي، ج 2، ص 292.
