مدینه از برکت نفس او سبز می‏شد و آفتاب صداقت از منزلگاه اندیشه‏ اش برمی‏تابیدد. با کلامش حق را بالنده می‏کرد و با قیامش در نیمه شب‏های تاریک و با کوله‏ باری از هدیه، مستمندان و بینوایان را دلشاد می‏ساخت. بیل در دست می‏گرفت و به تلاش معاش می ایستاد و عشق به زندگانی والا و پر معنا را در جان‏ها زنده نگاه می‏داشت.
کوهی از وقار بود، دریایی از علوم، اقیانوسی از حکمت و فضیلت، گستره‏ ای از رحمت و عبادت. که لحظه لحظه حیاتش از یاد و نام خدا، سبز و سرشار بود.
چهره ‏ای دوست‏ داشتنی، رفتاری سنجیده و متین، سینه ‏ای انبوه ازیقین و تلاشی گسترده درراه دین داشت.
آری! نخل وجود والای آن پیشوای، چنان ثمر داد که مذهب ما را با نام خویشتن مزیّن کرد. شهادتش تسلیت باد!

اشارات :: آذر 1382، شماره 55
حمزه کریم ‏خانی

نوشتن دیدگاه