بانو، سلام! همسایه دیوار به دیوار شمایم در غربت و تنهایی. همسایه دیوار به دیوار شمایم در آمد و شد این روزگار سخت. همسایه دیوار به دیوار محبت شمایم در این دنیای بی اعتنا و بی خیال.
دیوارها در قاموس شما معنا ندارند، وقتی چشمان بصیرتتان، حرف های مرا از نگاهم می خوانند و قلب مهربانتان به رازهای درونم داناست.
دیوار یعنی نادانی من كه سد سر راه اجابت شماست؛ وگرنه بین ما و شما فاصله معنا ندارد. شما لطف خداوندید كه بر زمین نازل می شوید و زمان برای محدود كردنتان خیلی كوچك و ناچیز است.
بانو، ای دست هایت بخشنده و رئوف! دردهای من نیاز به گفتن ندارند و زخم های عمیقم بی ‌درمان مهربانی شما سر باز می كنند و تازه می شوند.
بانو! همسایه این كویر تشنه بودن و آتش تشنگی اش را فرونشاندن، سزاوار كسی چون شماست كه چشمه جوشان كوثرید و خداوند به خیرتان مباهات می كند.

اشارات :: آبان 1387، شماره 114
رقیه ندیری

نوشتن دیدگاه