اشارات :: آذر 1386، شماره 103
كجا شكسته‏اند قامت رعناى نهال روشنايى را؟
اين بار، بغداد چه دشمنى با آفتاب ولايت داشت كه غروب را با انگشتان پليد ام‏فضل كه از انديشه آلوده معتصم تغذيه مى‏كردند، در برابر خورشيد كشيد؟!
دانه‏هاى سمى انگور رازقى، تمام زندگى‏ات را به آتش مى‏كشند ام‏فضل!
اندوه بى نهايت تو را پايانى نيست و اين جنايت، راه برگشتى به نام پشيمانى ندارد؛ مگر نشنيدى چه فرمود:
ما بُكائكِ؟
«وَاللّهِ لَيَضرِبَنَّكِ اللّهُ بِفَقرٍ لاينجَبر و...».

نوشتن دیدگاه