اشارات :: دی 1382، شماره 56
بیست و پنجم ذیقعده روز دحوالارض
سیدعلی اصغر موسوی
زیبای زیبا؛ با رنگینه‏گی چشمگیر و با طراوتی سفید و سبز و آبی! گویی بر پرده خلقت، تنها بهانه آفرینش زمین، این بوده که «طاووس جلوه‏زار هستی باشد؛ طاووس کهکشان‏ها!
طاووس طنازی که جلوه‏زار رنگ، در کهکشان‏هاست و با ظاهر فناپذیرش، باطنی فناناپذیر دارد؛ باطنی مثل ضمیر آیینه‏سان عارفان و عاشقان!
زمین!
زمینی که محل نشو و نمای «عشق» است؛ عاشق‏ترین عارفِ روزگاران چنین توصیفش می‏کند:
«و زمین را آفرید، که دریایی سبز و روان، آن را بر دو می‏کشد. زمین در برابر فرمان خداوند «جلّ جلاله» فروتن و در برابر شکوه خداوندی‏اش همیشه تسلیم است».
زمین؛ زمینی که جلوه‏زار تجلّی دست‏های نقّاش لا یزال ازلی است و مطرب نیایش‏های عاشقانه پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و علی علیه‏السلام !
زمین؛ زمینی که آیینه غروب عاشوراست؛ غروبی که هر روز، آتش دلِ زمین را بر پرده «شفق» می‏آویزد و صیحه فرشتگان را بر ساحل دل‏ها می‏کوبد!
زمینی که یادمان غربت آدم علیه‏السلام و یادگار لالایی حزین حواست!
زمین که در قاموس معرفت اللّه، مهد آسایش و سریر آرامش است: «اَلَمْ نَجْعَلِ الْاَرْضَ مِهادا»!
زمینی که معرفت زیباشناسی و جمال توحیدی را به انسان آموخت و هنر لا یزالی حضرت حق «جلّ جلاله» را به تماشا گذاشت؛ «پس زمین به وسیله باغ‏های زیبا و تن پوش نازک گل برگ‏ها، همه را به سرور و شادی دعوت کرده و با زینت و زیورِ گُل‏ها، فخر کنان، همه را به وجد آورده، شگفت‏زده کرد.»
گل‏ها را برای مشام آشفته عارفان؛ آبشاران را برای تماشای عاشقان؛ و جاده‏های سبز را برای رسیدن به آرزوهای کودکان، آفرید! دریا را برای تجسّم عظمت و دشت را ادراک و شهود رنگ‏ها آفرید!
چمن را برای نرمیِ بستر آهوان و درختان را برای موسیقی جاریِ پرندگان!
«وَ جَعَلَ ذلِکَ بِلاغا لِلْاَنام و رِزْقا لِلْاَنْعَامِ، وَ خَرَقَ الفِجَاجَ فِی آفَامِهَا، وَ أَمَامَ الْمِنَارِ لِلسَّالِکِینَ عَلی جَوَادِّ طُرُقِهَا.
... و آفرید جایگاه مناسبی را که «عشق» بتواند به نشو و نما بپردازد! کوه‏ها سر برآورده و جنگل‏ها به سمت آسمان کشیده شدند؛ چمن‏ها، غرق تماشای نگاه آهوان گشته و جویباران، دل به زمزمه سِحرانگیز قناری سپردند. اقیانوس‏ها به «تسبیح توحید» خروشیدند و چشمه‏ها از دلِ عشق، جوشیدن گرفتند؛ تا کسی باشد و بتواند، که بخواند: «هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکُمْ مّا فِی الْأَرْضِ جَمیعا»
زمین، آراسته شد به زیباترین رنگ‏ها، به زیباترین جاذبه‏ها، به عطرآگین‏ترین هوای جاری در کاینات!
رقص نیلوفرهایش، زمزمه جویبارش، گاهواره دریایش، موسیقی آبشارش، سرود زیبای پرندگان و سکوت دل‏انگیز شب‏هایش، یعنی: «اَلَّذی جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ فِراشا.»
زمین آفریده شد، تا با خمیره عطرآگین گِلش، «دل»، ساخته و پرداخته شود و دل، «عشق الهی» را در دامان بپروراند.
زمین آفریده شد، تا عاشق از نهایت عشق، سر بر سریر عطرآگین خاک نهاده و آکنده از یاد خداوند «جلّ جلاله» و عطر «نماز» گردد؛ نمازی که میزانِ ارادت عاشق به حضرت دوست است و مقام والای وصل!
زمین آفریده شد، تا کعبه، ـ این صندوق اسرار خداوند ـ جهت‏نمای گم کردگان راه، در کهکشان‏ها باشد!
زمین آفریده شد، تا اجسام ناسوتی، ناراستی‏های وجود خویش را از نگاه‏ها پنهان نمایند!
زمین آفریده شد، تا دست‏های تاول زده، به صداقت خویش ببالند؛ آن‏گاه که ترازوی عدالت، برابر نگاه‏ها، قد برمی‏افرازد!
زمین آفریده شد، تا هرکسی بتواند «بدی‏ها و خوبی‏های» خویش را در آیینه خاک، به تماشا بنشیند!
زمین آفریده شد؛ زیبای زیبا، با رنگینه‏گی چشمگیر و طراوتی سفید و سبز و آبی! تا این‏که جلوه‏زار هستی را، طاووس رنگ‏های بدیع باشد؛ طاووس جلوه‏زار عشق، طاووس آیینه خانه هستی!

نوشتن دیدگاه