اشارات :: بهمن 1382، شماره 57
امیرز مرزبان
این‏جا خانه کیست که این قدر بوی خُلود می‏دهد؟ فرشتگان از کدام واقعه بزرگ به وجد آمده‏اند؟ این‏جا جشن کدام آفرینش دوباره است که فرشتگان سجده برده‏اند؟
خانه نور است، خانه وحی، خانه محمد، و آن که به دامادی این خانه می‏آید، علی است. خورشید می‏آید به پیوند خورشید و ستاره‏ها نُقل می‏پاشند. راه آسمان را با عطر گُل محمدی فرش کرده‏اند. خدیجه از بهشت میوه زیبای خود را در جامه سپید عروسی نظاره می‏کند. عشق به حُرمت این لحظات سکوت کرده است، و دست‏های خورشید به دست‏های خورشید پیوند خورده است.
فرشی از پر ملائک، از خانه نبی تا خانه علی، به یُمن قدم‏های زهرا پهن می‏شود. آسمان بر سرِ زمین گل می‏پاشد، عشق می‏رقصد در حلقه نور، و حُسن با تمام وُجود از علی و فاطمه رو می‏گیرد.
پیامبر مرکبی از جلال و شور به خانه عدل روانه می‏کند. علی چشم‏هایش را به باران بی‏انتهای مهر فاطمه می‏دوزد. مدینه غرق سرور است، ماه خوشحال از این‏که نورافشان بزمی است که انبیا، میهمان آنند و اوصیا، مدیحه‏گوی آن.
فاطمه پا می‏گذارد به خانه‏ای که پر است. از عشق و سفال و ظرف‏های گِلی، خانه‏ای که نه دیبای روم دارد، نه طلای هند و حبش و جز دو پوست پاره، فرشی در آن نیست؛ امّا عرش، فرش آن خانه خواهد بود؛ و علی می‏ماند و ودیعتی به بلندای عصمت، به عظمت شهادت.
دست‏های خورشید با دست‏های خورشید پیوند می‏خورد و آسمان جلوه دو خورشید را می‏بیند که تا ابدیت می‏درخشد! و آسمان چه خوشبخت بود آن شب!
خانه‏ای به اندازه آسمان، میهمان گام‏های مرد و زنی می‏شود که تمام جهان، بسته گام‏های صبورشان خواهد شد! و تاریخ تازه از همین لحظه آغاز خواهد شد و ملایک تا ابد در سجده جاودان خود خواهند ماند! حالا لحظه آغاز ابدیت است.