اشارات :: دی 1384، شماره 80
عباس محمدی
شب به نامردی کمین کرد مردی را که آمده بود تا بوی وفا را در کوچه ‏های بی‏وفای کوفه تقسیم کند. مردی که پاسخ آمده بود نامه‏ های بی‏ صبری کوفیان را. کوفیانی که طاقتشان طاق شده بود. کاسه صبرشان لبریز. مردانی که گریه ‏هایشان را نامه کردند تا دلتنگی‏ هایشان را از دوری امام نشان دهند. مردانی که گریه کرده بودند نامه ‏هایشان را؛ نامه‏ هایی که بوی شمشیرهای آخته را می‏داد. شمشیرهایی که برق آفتاب را به جنگ ظلمت می‏خواند. اما دریغ! همین شمشیرها کشیده شدند به سر بریدن آفتاب. همین گریه ‏ها، پاسخ امام را با خون و خیانت به استقبال آمدند. دست‏هایشان را که به امید یاری دراز کرده بودند، در سیاهی شب پنهان کردند تا سفیری که آمده بود تا دست‏های گرم یاری را بفشارد، در زنجیر کنند، تا نشان دهند همان‏قدر که دست‏هایشان در نوشتن نامه‏های سراسر ریا مهارت دارد، در خنجر زدن از پشت هم مهارت دارد؛ خاصه، مهمان‏های غریب آشنایی را که زهر غربت، شب ‏های کوچه‏ های تنگ کوفه را در بغضی سرشار قدم زده باشند.
غریب‏تر از سکوت پر از بهانه کوفه قدم می‏زد کوچه‏ های تنگ بی‏ پناهی را در پناه سایه دیوارها، تا نور ماه فریادش نزند؛ در چشم آن همه خفاشی که چشم می‏چرخاندند هلاکش را.
اُف بر این شب مهمان‏ کُش که غیرت را در چراغ کم ‏سوی پیرزنی بی‏ پناه، خاموش می‏کند تا ناامیدی، شعله بکشد در خفقان شب بی‏ پایانی که خانه پیرزنی بی‏ پناه را خاکستر کرد؛ پیش از آنی که دیوارهای خانه از صدای خرد شدن استخوان‏های مسلم علیه ‏السلام زانو بزنند، پیش از آنی که پنجره‏ های خانه پیرزن به تماشا بنشینند پرواز در بی‏نهایت مسلم علیه ‏السلام را، از بالای برج دارالخلافه.

نوشتن دیدگاه