اشارات :: بهمن 1381، شماره 45
خدیجه پنجی
سلام، هانی، ای تک ستاره‏ی روشن مهربانی در دلِ آسمانِ تنگ و تاریک کوفه! در شگفتم! چگونه تو، آن وسعت بزرگِ جوانمردی را ـ یک عمر ـ ، با کوچه‏ها، دیوارها و مردم نامهربانِ این شهر همیشه بدنام، قسمت کرده بودی؟! چگونه یک عمر، در این شوره‏زار زیستی؟! چگونه؟!
هانی! با من بگو، اصلاً در باورت می‏گنجید این سرنوشتِ سرخ و این پرواز عاشقانه؟
ای از قبیله‏ی نگارندگان کتاب بزرگ عاشورا، و ای از نخستین گشایندگان درِ بهشت شهادت!! باورت می‏شد که روزی، شهادت در رکابِ سیّد جوانان بهشت، نصیبت شود، تقدیر تو، به آسمان‏ها پیوند بخورد و نامت را تاریخ، ـ با عشق ـ به ستایش برخیزد و خونت تا همیشه، سرخِ سرخ در رگ‏های زمانه بجوشد؟ باروت می‏شد، هانی؟!
آن‏گاه که، سراز تنت جدا شد، فرشتگان، عروج سرخت را با حسرت، به تماشا نشستند؛ تا به پای بوسی روح بزرگت، از هم سبقت بگیرند. از آن لحظه که غربتِ پیکر پاک و مجروح تو را، بر خاک‏ها و کوچه‏های کوفه پاشیدند، از کوچه کوچه‏های دل‏های عاشق، بوی «غریبی» و اندوه به مشام می‏رسد. هانی! هیچ می‏دانی، رستاخیز شهادت تو و مسلم( ره)، چه داغی بر جان «سالار شهیدان علیه‏السلام » افکند که فرمود: «بعد از آن‏ها، دیگر هیچ خیری در حیات نیست» و تو چه زیبا «حیات» خود را به خیری جاودانه پیوند زدی و تا همیشه، نام و یادت، در کتیبه‏ی جوانمردی و آزادگی ماندگار است.

نوشتن دیدگاه