تشيع

اشارات :: دی 1386، شماره 104
رزيتا نعمتى
نيمه راه حجة‏الوداع، آغاز بيدارى چشم‏هاى زمينيان بود. آسمان، در بلندى‏ها، سكته‏اى مليح كرد تا شعر شعور على، در سينه عاشقانش سروده شود. آن روز، نگاه محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، اشاره به جبروت كرد و آرامش على عليه‏السلام اشاره به ملكوت.
خورشيد و ماه
با محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، هر چه بالا مى‏روى، بالاتر مى‏بينى و اين لياقت، تنها شايسته على عليه‏السلام است كه در تسخير قلب ملايك، سابقه‏اى ديرينه دارد. غدير، آنجاست كه شاخه‏هاى على عليه‏السلام و محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله به اتصال پيوندى به نام فاطمه عليهاالسلام اوج مى‏گيرد و دوازده ميوه امامت از شجره طيبه‏شان، به دامان عاشقان مى‏افتد. آنجا، دستان توحيدى رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله حجاب‏هاى ظلمانى را كنار مى‏زند تا آنچه از ناگفته‏هاى رسالت باقى مانده است، زمزمه كند.
مردم! بگوييد به باد، به باران، به آفتاب و به آب كه اينك على عليه‏السلام ، جانشين من است و در عبور روز و شب، ماه و خورشيد، اين‏چنين جايگاه خود را عوض مى‏كنند تا تاريكى، رهروانشان را نبلعد.
على حسن ختام رسالت
اينك محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، دست را به سمت آسمان بالا مى‏برد تا على عليه‏السلام را به همگان نشان دهد. اين، حسن ختام زيباى رسالت محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله است.
اينك، تنها وصى محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ، بر سكّوى قلب‏ها، نشان افتخار و امامت را به سينه نورانى خويش مى‏آويزد تا عشق را دست به دست بچرخانند و به مقصد برسانند.
مكتب‏خانه على عليه‏السلام
آن روز، آنچه در ذهن محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله مى‏گذشت، اتصال راه‏هاى زمين به آسمان بود و اين‏بار، مسافران را به جاده‏اى رو به آسمان هدايت كرد.
مردم، جهاز شتران را روى هم گذاشتند و محمد صلى‏الله‏عليه‏و‏آله با دستان على عليه‏السلام ، آسمان را براى هميشه به زمين پيوند داد و اين‏گونه آموخت كه براى رسيدن به معبود، چگونه دست نياز بر دامان على و آل او دراز كنيم.
زيرنويس‏ها
خجسته باد پيوند «نبوت» و «امامت» در نقطه اوجى به نام غدير خم كه غدير، گره محكمى است براى رشته ديانت.
غدير خم، عيد تكميل رسالت مبارك باد!

نوشتن دیدگاه