اشارات :: دی 1386، شماره 104
محمدكاظم بدرالدين
لحظه‏هاى معصوم عشق، بر شنزارهاى تشنه حجاز باريده است. صحراى سوزان شوق است و بر مأذنه‏هاى امروز، پيغام تازه نور روييده است. همراه با كاروان سرنوشت، حادثه‏اى سپيد، زير آفتاب مى‏ايستد. ازدحام قافله نياز را غزلستانِ «حجة‏الوداع» به خوبى سروده است: ناگاه دست‏هاى غدير، به تكبير بالا رفت و دل‏ها به بشارتى بارانى فراخوانده شدند. گويا همه ملكوت، تذهيبى بوده است براى نگارش خطِ نورانىِ «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ... .» زمان، دوست داشتنى‏تر پيش رفت و بركه آن حوالى كوچك شد در برابر حريقى از محبت كه در دل عشاق افتاد. شادى جهان به تكثير رسيد و تجلى رشيدترين قامت دين، در آينه غدير تماشايى شد.
دل‏هاى غديرى
آرى! امروز، غدير است. امروز، ترجمه طواف بال‏هاى فرشتگان، سپاس از غدير است. نعمت والايى است غديرى كه بر لبان متبسمش، قصيده خوش‏آهنگ هدايت‏گرى و راه‏گشايى است. هنوز در اطراف يادهاى قدسى ايّام، گرم‏ترين صدا، «أَلْيَومُ أَكْمَلْتُ لَكُم دينكُم» است.
نوروز روح
باريده است رؤياى خيس شاعرانگى. تابيده است حس ماهتابِ پرشعف. لحظه‏هاى امروز، يكى پس از ديگرى، همچون عابرانى دقيق به ديدار غدير مى‏آيند. واژه‏هاى شاعرانِ ستايش نيز يكى پس از ديگرى، به غدير و تمامت زيبايى‏اش احترام مى‏گذارند. غدير، تنها يك بركه نيست؛ كه اقيانوسى از زلالى است و همه اعياد، تشنه آنانند.
امروز، غدير است، كه تاريخ بر گونه آن بوسه‏ها زده است.
غدير آمده است تا فرسنگ‏ها فاصله را براى رسيدن به نوروز كامل روح، كوتاه كند.
ميمنتى براى هميشه
اينكه تنها يك روز براى احترام به غدير كنار بگذاريم، مانند آن است كه بخواهيم تمامى تصاوير عاشقانه دنيا را در يك جمله خلاصه كنيم كه هرگز نمى‏شود. دنيا، ديارى دل‏گشاتر از بوستان غدير به ياد ندارد كه از چتر خورشيدش، اين همه سپيدى فروزان عشق ببارد. رازى است در غدير كه شكفتن آن، همه آفرينش را از لذت دلباختگى سرشار مى‏كند.
بايد هميشه و هرگاه از غدير و غديريه‏ها، محراب دل را گلباران كرد. شناخت هويت غدير، از سفرِ آفاق پربارتر است. هر چشمى كه در غدير تأمل كند، به فرزانگى منتسب مى‏شود.
بايد بهره بُرد از اين همه رنگ وصال.

نوشتن دیدگاه