اشارات :: بهمن 1382، شماره 57
حسین یونسی
اکنون ابراهیم است و فرزند دلبند او، فرزند انتظارهای طولانی، میوه دل او، پاره جگر او...
و فرمان حقّ: اسماعیلت را ذبح کن!
اسماعیل را هم‏چون قربانی، به قربان‏گاه ببر، سرش را بر مذْبَح بگذار، کارد بر گلویش بنه، خونش را جاری ساز... و بکش، بکش اسماعیلت را... قربانی کن هر آن‏چه میان تو و حقیقت مطلق است، به قربانگاه ببر هر آن‏چه را که میان تو و «او» فاصله می‏اندازد. ای بت شکن تاریخ! اکنون... اکنون، اسماعیل، فرزند دلبندت را به قربانگاه ببر!
ای ابراهیم؛ ای قهرمان توحید؛ ای آزموده؛ ای گذشته از آتش؛ ای برگزیده خدا؛ ای وارث رسالت؛ ای پیامبر پاکی؛ ای رسول روشنی! آنک آخرین آزمون بندگی است. اسماعیل تو، جاه توست، مال و موقعیت و مقام و شهرت و قدرت و مکنت توست.
اسماعیل تو دنیای توست و هر آن‏چه در دنیا به آن دل بسته‏ای. اسماعیل تو، نفس توست؛ اسماعیل، تویی؛ و تا از میان برنخیزی، به وصلِ حقّ نمی‏رسی.
پیرمرد یک عمر، بار انتظار فرزند به دوش کشیده بود؛ سارا را توان فرزند آوردن نبود. در نشیب حیات، ناباورانه، فرزند را از هاجر جُست، و شگفتا که یافت؛ و اینک پس از سال‏ها انتظار و رخ نمودن ابرهای تیره نومیدی، خورشید میلاد اسماعیل، آتش در نهادِ شبستان سرد او نهاده بود.
اسماعیل هدیه‏ای بود از سوی خدا به صبر ناگزیرِ بت شکن تاریخ. اما اراده خداوند، بر توحید محض خود استوار شده بود. باید تمام بت‏ها می‏شکستند تا جان ابراهیم، به حریم خلوت عشق راه می‏یافت.
و آنک آخرین بتِ نَفْس، آخرین خواست دنیا، آخرین تصوّر حایل میان خود و خدا، اسماعیل بود. قلب مضطرب ابراهیم را تأیید اسماعیل آرام می‏کند: به فرمان خدا عمل کن پدر!
اشک در چشمان پیر سال ابراهیم شعله می‏کشد. برای آخرین بار سر تا پای اسماعیل را می‏نگرد. دیگر تاب و توانش نیست. دیدگان را بر هم می‏نهد و دلش آرام می‏گیرد.
عزیزترین ذبیح خدا سر بر تخته سنگ منا می‏نهد و تیغ ابراهیم بر رگ گردنش می‏نشیند که ناگاه... گوسفندی... و فرمان خدا که گوسفند را ذبح کن!
ابراهیم در جان خویش، اسماعیل نفس را کشته بود؛ و فرشتگان شاهد حماسه شگفت توحید بودند.

نوشتن دیدگاه