يكى از دوستان و نزديكان مرحوم حاج ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى مى‏گويد: مرحوم ملكى شبها كه براى تهجد و نماز شب به پا مى‏خواست ابتدا در بسترش مدتى صدا به گريه بلند مى‏كرد، سپس بيرون
مى‏آمد و نگاه به آسمان مى‏كرد و آيات »إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ«(52) را مى‏خواند و سر به ديوار مى‏گذاشت و مدتى گريه مى‏كرد و پس از تطهير نيز كنار حوض مدتى پيش از وضو مى‏نشست و
مى‏گريست و خلاصه از هنگام بيدار شدن، تا آمدن به محل نماز و خواندن نماز شب چند جا مى‏نشست و بر مى‏خواست و گريه سر مى‏داد و چون به مصلايش مى‏رسيد، ديگر حالش قابل وصف نبود.(53)
_______________________________________
52) آيات پايانى سوره آل عمران.
53) رساله لقاء اللَّه: ص128.