شيخ جليل جعفر بن قولويه در كامل الزّيارات به سند معتبر روايت كرده كه ابووهب قصرى گفت: داخل مدينه شدم و به خدمت حضرت صادق(عليه السلام) رسيدم و عرض كردم: فدايت شوم به نزد شما آمدم و زيارت امير المؤمنين(عليه السلام)نكردم. حضرت فرمود كه: «بد كردى، اگرنه اين بود، كه تو از شيعيان ما بودى، من به سوى تو نگاه نمى كردم، آيا زيارت نمى كنى كسى را كه خدا با ملائكه او را زيارت مى كند، و پيغمبران و مؤمنان او را زيارت مى كنند؟!» گفتم: فداى تو شوم من اين را نمى دانستم. فرمود: «و بدان كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) نزد خدا بهتر است از جميع ائمّه(عليهم السلام)، و از براى او هست ثواب اعمال همه ائمّه، و به قدر اعمال خود زيادتى و فضيلت يافته اند».
و سيّد عبد الكريم بن طاووس(رحمه الله) در فرحة الغَرِيّ از آن حضرت روايت كرده كه فرمودند: «هركه پياده به زيارت امير المؤمنين(عليه السلام) برود حق تعالى به هر گامى ثواب دو حج و دو عمره از براى او بنويسد».
و نيز از آن حضرت روايت كرده كه به ابن مارد فرمود: «اى پسر مارد هركه زيارت كند جدّم امير المؤمنين(عليه السلام)را، بنويسد حق تعالى از براى او به عدد هر گامى حجّ مقبول و عمره پسنديده، اى پسر مارد، و اللّه كه نمى خورد آتش جهنّم قدمى را كه غبار آلوده شود در زيارت حضرت امير المؤمنين(عليه السلام)خواه پياده رود، خواه سوار. اى پسر مارد، بنويس اين حديث را به آب طلا».
و نيز از حضرت صادق(عليه السلام)روايت كرده كه فرمودند: «ما مى گوييم كه در پشت كوفه قبرى هست كه پناه نمى برد به آن قبر دردناكى مگر آن كه حق تعالى او را شفا كرامت مى فرمايد». و در حديثى ديگر فرمودند: «خداوند عرض كرد ولايت و دوستى ما را بر آسمان ها و زمين ها و كوه ها و شهرها، قبول نكردند هيچ يك، مثل قبول كردن اهل كوفه، به درستى كه در پهلوى ايشان قبرى هست كه هيچ غمناكى به سوى آن قبر نمى رود مگر آن كه حق تعالى غمش را زايل مى گرداند و دعايش را مستجاب، و او را به اهلش شاد برمى گرداند».
و در روايتى از حضرت امام رضا(عليه السلام) مروى است كه فرمود: «فضيلت زيارت قبر امير المؤمنين(عليه السلام)بر زيارت قبر امام حسين(عليه السلام) مثل فضيلت امير المؤمنين است بر امام حسين(عليه السلام)».
و شيخ محمّد بن المشهدى به سند خود روايت كرده از اسحاق بن عمّار كه گفت: شنيدم از حضرت صادق(عليه السلام)كه مى فرمود: «شخصى اعرابى به خدمت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) آمد و عرض كرد: يا رسول اللّه منزل من از منزل شما دور است، و من مشتاق زيارت و ديدن شما مى شوم و مى آيم و شما را نمى بينم و علىّ بن ابى طالب(عليه السلام) را مى بينم و مونس من مى شود به حديث گفتن و موعظه كردن، و برمى گردم با تأسّف بر نديدن شما. حضرت رسول(عليه السلام) فرمود كه: «هركه على را زيارت كند مرا زيارت كرده است، و هركه او را دوست دارد مرا دوست داشته، و هركه او را دشمن دارد مرا دشمن داشته است، اين حديث را از من به قوم خود برسان و هركه برود بعد از وفات على(عليه السلام) به زيارت او چنان است كه به زيارت من آمده باشد، و من جزا مى دهم او را در قيامت، و جبرئيل و صالح مؤمنان كه امير المؤمنين است». و غير اين ها از اخبار ديگر.
وامّا فضيلت نجف اشرف پس زياده از آن است كه در اين مختصر ذكر شود، و شيخ عالم جليل و فقيه بى بديل شيخ خضر شلال(رحمه الله)  در مزار خود فرموده كه: استفاده مى شود از وجوه عقل و نقل كه روضه حضرت رسول و روضه پسر عمّش و هم چنين روضات سائر ائمّه(عليهم السلام) أفضل است از مسجد الحرام كه فضيلت نماز در آن مقابل هزار نماز در جاى ديگر، با آن كه نماز در مسجد پيغمبر(صلى الله عليه وآله)مقابل ده هزار نمازى است كه در جاى ديگر كرده شود. به خصوص بعد از ملاحظه روايتى كه از حضرت صادق(عليه السلام)منقول است كه فرمودند كه: «بيتوته ـ يعنى شب به روز آوردن ـ در نزد امير المؤمنين(عليه السلام) مقابل عبادت هفتصد سال است، و بيتوته نزد سيّد الشّهداء(عليه السلام)مقابل هفتاد سال عبادت است، و نماز نزد امير المؤمنين(عليه السلام)مقابل دويست هزار نماز است».
و از مولاى ما حضرت امام رضا(عليه السلام) مروى است كه فرمودند: «يك روز جوار اميرالمؤمنين(عليه السلام)بودن بهتر است از عبادت هفتصد سال، و نزد سيّد الشّهداء(عليه السلام) از هفتاد سال»، انتهى. تمام شد كلام آن مرحوم.
و جناب سيّد العلماء و الفقهاء آقا سيّد مهدى قزوينى در كتاب فلك النّجاة فرموده كه: شنيدم از بعض مشايخ خود كه همه ثقه بودند آن كه يك نفس كشيدن در نزد امير المؤمنين(عليه السلام)مقابل عبادت چهار صد سال است. تمام شد كلام مرحوم سيّد.
و روايت شده از امير المؤمنين(عليه السلام) كه فرمود: «اوّل بقعه اى كه خدا را در آن عبادت كردند پشت كوفه است. چون خدا امر كرد ملائكه را كه آدم را سجده كنند، در اين جا سجده كردند».
و از حضرت صادق(عليه السلام) منقول است كه: «نجف كوهى بود و آن همان كوهى بود كه پسر نوح(عليه السلام)گفت كه پناه مى برم به آن از غرق شدن، و بر روى زمين كوهى از آن بزرگ تر نبود، پس حق تعالى وحى نمود به آن كوه كه آيا به تو پناه مى برند از عذاب من؟ پس آن كوه پاره پاره شد، و در بلاد شام ظاهر شد، و ريگ بسيار ريزه شد و بعد از آن جاى آن كوه درياى عظيمى شد و آن دريا را، نَىْ مى گفتند، و چون آن دريا خشك شد گفتند: نَىْ جَفّ»، يعنى درياى نى خشكيد، پس به بسيارى استعمال براى آسانى گفتار «نجف» گفتند.
و وارد شده: «نجف قطعه اى است از كوهى كه حق تعالى با حضرت موسى(عليه السلام) بر آن سخن گفت، و حضرت عيسى(عليه السلام)را بر اين موضع تقديس كرد و بزرگ گردانيد، و حضرت ابراهيم(عليه السلام) را در اين مكان خليل خود گردانيد، و حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله) را در اين محل حبيب خود گردانيد، و آن را مسكن پيغمبران ساخت».
و نيز روايت شده كه: «هيچ مؤمنى نمى ميرد در بقعه اى از بقعه هاى زمين مگر آن كه به روحش ميگويند كه ملحق شو به وادى السّلام كه صحراى نجف است، و آن بقعه اى است از جنّت عدن».
و به سند معتبر از اصبغ بن نباته منقول است كه: حضرت امير المؤمنين(عليه السلام)به صحراى نجف رفت و ما از عقب آن حضرت رفتيم ديديم كه بر پشت خوابيده است بر روى زمين، قنبر گفت: يا امير المؤمنين جامه در زير شما بيندازم. فرمود كه: «نه، نيست مگر تربت مؤمنى يا نشستن در پهلوى مؤمنى»، پس فرمود: «اى پسر نباته اگر پرده از روى شما بردارند هر آينه خواهيد يافت ارواح مؤمنان آن را كه در اين صحرا حلقه حلقه نشسته اند و به زيارت يكديگر مى روند و با يكديگر سخن مى گويند، و روح هر مؤمنى در اين جا است ولى روح هر كافرى در برهوت است». و برهوت وادى است نزديك يمن.
و در ارشاد القلوب و فرحة الغَرِيّ روايت كرده اند كه مرد صالحى از اهل كوفه گفت: من در شبى بارانى در مسجد كوفه بودم، ناگاه درى را كه در جانب قبر مسلم است كوبيدند، چون در را گشودند جنازه اى را داخل كردند و در صفّه اى كه برابر قبر مسلم است گذاشتند، يكى از ايشان را خواب برد. در خواب ديد كه دو شخص نزد جنازه حاضر شدند و يكى به ديگرى گفت كه: ببين ما را با او حسابى هست تا از او بگيريم پيش از آن كه از رصافه بگذرد، كه بعد از آن ما را به نزديك او نمى توانيم رفت. پس بيدار شد و خواب را براى رفيقان خود نقل كرد و در همان ساعت آن جنازه را برداشتند و داخل نجف كردند كه از حساب و عذاب نجات يابد. و فضيلت كوفه بعد از اين ذكر مى شود إن شاء اللّه تعالى.