مؤلِّف گويد كه: مكانى كه در نزد ستون ابى لبابه است نيز از مكان هاى شريفه مسجد است، و نماز در نزد آن و اعتكاف در پاى آن و نشستن در نزد آن هر يك مندوب است، چنانچه بعد از اين مذكور شود. و اسم ابى لبابه رفاعة بن المنذر است. شهيد فرموده كه نامش بشير بن عبد المنذر است و از انصار و حاضران بدر است. وجه اشتهار اين ستون به اسطوانه ابى لبابه و اسطوانه توبه، چنانچه در بعضى از كتب معتبر ديدم اين است كه ابو لبابه با جمعى ديگر در بعضى از اسفار([1]) كه جناب رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به جهاد تشريف مى بردند تخلّف نمود، و خود را از شرافت ركاب آن سرور محروم نمود. بعد به شدّت نادم شد و لحوق ] و پيوستن [ به آن حضرت ممكن نبود. آمد خود را به آن ستون محكم بست و سوگند ياد نمود كه آب و طعام نخورد تا آن كه بميرد يا خداوند عالم توبه او را قبول فرمايد، و در بعضى احاديث وارد شده كه تا هفت روز چنين بود و از شدّت عطش و جوع بيهوش شد. جناب رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از سفر معاودت فرمودند و نظر به عادت شريفه داخل مسجد شدند به جهت نماز، بعد از ملاحظه حال ابى لبابه و غيره از حال آن ها تفحّص فرمودند، حقيقت حال را به آن سرور عرض كردند، و به عرض ايشان رسانيدند كه ابو لبابه قسم ياد نموده كه تا جناب رسول خدا به دست مبارك خود او را نگشايد، خود را نمى گشايد. حضرت فرمودند كه: «من هم سبقت در اين امر نخواهم نمود تا خطابى از جانب خداوند عالم برسد». بعد از آن آيه
بشارت قبول توبه نازل شد: (وَآخَرُوْنَ  اعْتَرَفُوا  بِذُنُوْبِهِمْ  خَلَطُوا  عَمَلاً  صَالِحاً وَآخَرُ  سَيِّئاً  عَسَى  اللّهُ  أَنْ  يَتُوْبَ  عَلَيْهِمْ  إِنّ  اللّهَ  غَفُوْرٌ  رَحِيْمٌ) آن وقت جناب رسول خدا(صلى الله عليه وآله)بند را گشود، و اين اسطوانه مشهور است و در آن هم نوشته شده اسطوانه توبه.
______________________
[1]. اسفار = جمعِ سفر.