در بيان زيارت امام زادگان عظام و شاهزادگان عالى مقام كه قبورشان محلّ فيوضات و بركات و موضع نزول رحمت و عنايات الهيّه است و علماى اعلام تصريح فرموده اند به استحباب زيارت قبور ايشان، و بحمد اللّه تعالى در غالب بلاد شيعه قبورشان موجود، بلكه در قرى و بريّه([1]) و اطراف كوه ها و درّه ها پيوسته ملاذ درماندگان و ملجأ واماندگان و پناه مظلومين و موجب تسلّى دل هاى پژمردگان بوده و خواهند بود تا يوم قيام. و از بسيارى از ايشان كرامات و خوارق عادات مشاهده شده، و لكن مستور نماند كه امامزاده اى كه انسان با اطمينان خاطر محض درك فيوضات و كشف كربات بار سفر بندد و شدّ رحال كند به سمت قبر شريفش، بايد دو مطلب را اوّل درست كرده، آنگاه قصد مقصد كند:
اوّل:  جلالت قدر و عظمت شأن صاحب آن مرقد علاوه بر شرافتِ نسب و علاقه بنوّت([2]) به حسب آن چه از كتب احاديث و انساب و تواريخ معلوم مى شود.
دوّم:  معلوم بودن قبر آن سيّد جليل و صحّت نسبت آن قبر به آن جناب.
و جمع بين اين دو بسيار كم است، چه بسيارى از قبورى كه نسبت مى دهند به آن بزرگواران، نه حال صاحبانش معلوم و نه مدفون بودن او در آن جا. و جمله اى دفنشان در آن جا معلوم و حالشان مجهول و پاره اى جلالت قدر آن امامزاده معيّن، و لكن مرقد شريفش مُشتبه.
_______________
[1]. بيابان.
[2]. علاقه بنوّت: نسبت فرزندى.