سوّم: آن كه بخواند در عقب نماز مغرب و هم چنين عقب نماز عشاى آن شب و عقب نماز صبح و عقب نماز عيد: اَللّهُ  أكْبَرُ  اَللّهُ  أكْبَرُ * لا  اِلهَ  اِلاّ  اللّهُ  وَاللّهُ أكْبَرُ * اَللّهُ أكْبَرُ وَلِلّهِ  الْحَمْدُ  عَلى  ما  هَدانا * وَلَهُ  الشُّكْرُ  عَلى  ما  اَوْلانا.
چهارم آن كه چون نماز مغرب و نافله آن را خواند دست ها را به سوى آسمان بلند كند و بگويد: يا ذَا  الْمَنِّ  وَالطَّوْلِ * يا ذَا  الجُودِ * يا مُصْطَفِيَ  مُحَمَّد  وَناصِرَهُ * صَلِّ عَلى مُحَمَّد  وَآلِ  مُحَمَّد  وَاغْفِرْ  لي  كُلَّ  ذَنْب  اَحْصَيْتَهُ  وَهُوَ  عِنْدَكَ  في  كِتاب مُبين. پس به سجده رود و صد مرتبه در سجده بگويد:  «اَتُوبُ اِلَى اللّهِ» پس هر حاجت كه
دارد از حق تعالى بخواهد كه إن شاء اللّه تعالى بر آورده خواهد شد.
پنجم:  زيارت حضرت امام حسين(عليه السلام)است وفضيلت زيارت آن حضرت و كيفيّت آن در اين شب در باب چهارم ] صفحه 155 [ مذكور شد به آن جا رجوع شود.