روز بيست و پنجم اين ماه نيز از ايّام متبرّكه است، و مشهور آن است كه سوره مباركه «هل اتى» در شأن حضرت امير المؤمنين و حضرت فاطمه و حسنين(عليهم السلام)در اين روز نازل شده به سبب آن كه حسنين(عليهما السلام)بيمار شدند و حضرت رسالت پناه(صلى الله عليه وآله)به عيادت ايشان رفت و امر فرمود كه حضرت اميرالمؤمنين و فاطمه و حسنين(عليهم السلام) نذر كنند كه اگر خدا ايشان ] حسنين(عليهما السلام) [ را عافيت دهد سه روز روزه بگيرند. و چون حق تعالى عافيت كرامت فرمودند، پس آن چهار بزرگوار با فضّه ـ خادمه ايشان ـ روزه گرفتند و نداشتند چيزى كه به آن افطار نمايند. پس حضرت امير المؤمنين(عليه السلام)قدرى پشم از شمعون يهودى گرفت با سه صاع از جو كه حضرت فاطمه(عليها السلام)هر روز ثلث آن پشم را بريسد و يك صاع از آن جو را به مزد خود بردارد، پس حضرت فاطمه(عليها السلام)در روز اوّل ثلث آن پشم را رشت و صاعى به مزد برداشت و آرد كرد و پنج گرده نان پخت و چون حضرت امير با حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)نماز شام كرد و به خانه برگشت و حضرت فاطمه(عليها السلام)پنج گرده نان را حاضر كرد، و خواستند كه افطار نمايند. مسكينى بر در خانه ندا كرد: السَّلام عَلَيكم اى اهل بيت محمّد(صلى الله عليه وآله)من مسكينم از مساكين مسلمانان مرا اطعام دهيد تا خدا شما را از مائده هاى بهشت طعام دهد. پس حضرت امير(عليه السلام)ابتدا كرد و فرمود: «من نان خود را به مسكين مى دهم» و ساير اهل بيت(عليهم السلام)با فضّه با آن حضرت موافقت كرده نان هاى خود را به سائل دادند و به آب افطار كردند.
و روز ديگر را روزه داشتند باز حضرت فاطمه(عليها السلام)ثلث پشم را ريشته و يك صاع جو را نان كرده و شب خواستند افطار كنند، يتيمى از اولاد مهاجرين در خانه آمد و همگى نان هاى خود را به او دادند و به آب افطار كردند.
و در روز سوّم نيز روزه داشتند وحضرت فاطمه(عليها السلام)بقيه پشم را رشته و يك صاع جو را به مزد برداشته و آرد كرده و نان نموده، تا وقت شب كه خواستند افطار كنند، اسيرى از اسيران كافران بر در خانه آمده و سؤال كرده آن بزرگواران به نحو شب هاى سابق، گرده هاى نان را به سائل دادند و به آب افطار كردند. و چون صبح شد حق تعالى سوره كريمه «هَل أتى» را در شأن ايشان فرستاد و در آن سوره اشاره به اين قصّه فرموده كه (يُوفُونَ  بِالنَّذْرِ) پس حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)به خانه اهل بيت طاهره خود آمد و ايشان را با آن شدّت گرسنگى و آن حالت غريب مشاهده نمود، گريست و فرمود كه: «اين چه حالت است كه در شما مى بينم و حسنين خود را ديد كه از نقاهت بيمارى و گرسنگى مانند جوجه كه از تخم بيرون آيد مى لرزند و حضرت فاطمه(عليها السلام)در محراب عبادت ايستاده بود از گرسنگى شكم مباركش به پشت چسبيده بود و چشم هايش فرو رفته بود. چون از نماز فارغ شد، حق تعالى خوانى از بهشت براى فاطمه(عليها السلام)فرستاد كه در آن كاسه بود و گوشت و ثريد گرم در آن ميان بود كه مى جوشيد و بويى بهتر از مشك از آن ساطع بود. پس حضرت فاطمه(عليها السلام)آن خوان را به نزد حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)آورد، حضرت فرمود: «اى فاطمه اين را از كجا آوردى؟» گفت: «از جانب خدا آمده است خدا هركه را خواهد، بى حساب روزى مى دهد». حضرت فرمود كه: «الحمد للّه از دنيا نرفتم تا در اهل بيت خود شبيه مريم مادر عيسى را ديدم». پس از آن تناول نمودند و تا هفت روز از آن طعام مى خوردند و آخر نمى شد. و سنّيان نيز اين قضيّه را قبول دارند و به طرق بسيار نقل كرده اند.
و مناسب است كه شيعيان اهل بيت(عليهم السلام)در اين ايّام تأسّى كنند به مواليان خود در تصدّق كردن بر مساكين و يتيمان و سعى نمايند در اطعام ايشان; و اعمال روز مباهله در اين روز نيز مناسب است; و شيخ مفيد گفته است كه مستحبّ است كه اين روز را روزه بدارند براى شكر نعمت نزول «هل أتى» در شأن آل عبا(عليهم السلام).
و روز بيست و ششم، بنابر مشهور روزى است كه ابو لؤلؤه بر خليفه دوّم اهل سنّت زخم زده.
و روز بيست و هفتم، مروان كه آخر خلفاى بنى اميّه است هلاك شده، و دولت بنى اميّه بر طرف شده. و بعضى گفته اند كه اين روز روز ولادت امام على نقى(عليه السلام) بوده. پس روز بسيار شريفى است و شكر الهى را بجا بايد آورد.
و روز بيست و نهم، خليفه ثانى از دنيا رفته بنابر مشهور بين اهل تاريخ.

نوشتن دیدگاه