بدان كه اين ماه مشهور است به نحوست، و سبب نحوست آن يا به جهت آن است كه وفات حضرت خاتم الأنبيا(صلى الله عليه وآله)در آن واقع شده، يا به جهت آن است كه در اين ماه شروع به قتال مى شده، بعد از آن كه در سه ماه متوالى قبل قتال حرام بوده، يا به جهت آن است كه در اين ماه وبايى واقع شده بوده كه رنگ ها را زرد كرده بود و به اين سبب آن را صفر نيز گفتند چنانچه بعضى متعرّض شده اند; به هر حال از براى دفع نحوست آن بايد تصدّق و ساير اعمال خيريّه نمود.
و محدّث كاشانى در خلاصة الاذكار گفته كه: كسى كه خواهد از بليّات اين ماه محفوظ بماند روزى ده مرتبه اين دعا را بخواند:
يا شَديدَ  الْقُوى  وَيا شَديدَ  الْمِحالِ * يا عَزيزُ  يا عَزيزُ  يا عَزيزُ * ذَلَّتْ بِعَظَمَتِكَ([1])  جَميعُ  خَلْقِكَ  فَاكْفِني  شَرَّ  خَلْقِكَ * يا مُحْسِنُ  يا مُجْمِلُ  *يا مُنْعِمُ يا مُفْضِلُ * يا لا  اِلهَ  اِلاّ  اَنْتَ  سُبْحانَكَ  اِنّي  كُنْتُ  مِنَ  الظّالِمينَ  *فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَنَجَّيْناهُ  مِنَ  الْغَمِّ  وَكَذلِكَ  نُنْجي  الْمُؤمنينَ * وَصَلّى  اللّهُ  على مُحمَّد  وآلِهِ الطَّيِّبينَ  الطاهِرينَ.
روز اول ماه روز شهادت زيد بن على بن الحسين(عليهما السلام)است، و در آن روز سر مبارك حضرت امام حسين(عليه السلام)را وارد دمشق كردند.
نماز روز سوّم ماه صفر
روز سوّم، روزى است كه مسلم بن عقبه آتش در خانه كعبه زد به امر يزيد بن معاويه لعنه اللّه، و سيّد ابن طاووس از بعضى از كتب معتبره نقل كرده كه در اين روز مستحبّ است كه دو ركعت نماز بجا آورند، و در ركعت اوّل بعد از «حمد» سوره «انّا فتحنا» بخوانند و در دوّم سوره «قل هو اللّه احد»  و بعد از سلام صد مرتبه «اللّهُمَّ  صَلِّ  عَلى  مُحَمَّد  وَآلِ  مُحَمَّد»  و صد مرتبه «اللّهُمَّ  الْعَنْ  آلَ  اَبي  سُفْيانَ» و صد مرتبه «اَسْتَغْفِرُ  اللّهَ  وَاَتُوبُ  اِلَيْهِ»  بگويند; و در اين روز به قول جمعى از علما تولّد حضرت امام محمّد باقر(عليه السلام)بوده.
روز هفتم اين ماه به قول بعضى وفات حضرت امام حسن مجتبى(عليه السلام)واقع شده.
روز شانزدهم، شهادت حضرت يحيى بن زكريّا واقع شده.
روز بيستم  اين ماه روز اربعين است; يعنى روز چهلم شهادت حضرت امام حسين(عليه السلام). شيخ مفيد(رحمه الله)، گفته كه در اين روز حرم حضرت ابى عبد اللّه الحسين (عليه السلام)از شام به سمت مدينه مراجعت كردند، و در همان روز جابر بن عبد اللّه انصارى كه از صحابه حضرت رسول(صلى الله عليه وآله)است به كربلا آمد به جهت زيارت امام حسين(عليه السلام); و او بود اوّل كسى كه آن حضرت را زيارت كرده، انتهى.
و از براى امروز زيارتى وارد شده و حقير در باب چهارم كتاب ] صفحه 192 [ نقل كردم به آن جا رجوع شود.
روز بيست و هشتم، بنابر مشهور روز وفات حضرت سيّد الأنبيا(صلى الله عليه وآله)بوده، و شيخ طوسى و مفيد و جمعى ديگر گفته اند كه شهادت امام حسن مجتبى(عليه السلام)نيز در اين روز واقع شده; پس قيام به مراسم تعزيه اين دو بزرگوار و زيارت از نزديك و دور مناسب است.
و روز چهارشنبه آخر اين ماه به نحوست مشهور است و اصلى از براى آن در احاديث به دست نيامده، مگر آن احاديث كه در نحوست مطلق چهارشنبه خصوصاً چهارشنبه آخر ماه وارد شده. بلى چون اين ماه حسب آن چه گذشت به نحوست شهرت گرفته، شايد كه چهارشنبه آخر آن از چهارشنبه هاى ديگر نحوستش بيشتر باشد. اگر در آن روز از قبيل احتراز از طيره([2]) استدفاع بلايا به تصدّقات و ادعيه و استعاذات كه از ائمّه(عليهم السلام)وارد شده است بكنند و توكّل كنند بر جناب مقدّس الهى كه آن كفّاره طيره است مناسب است و اگر بلايى متوجّه باشد به اين ها دفع مى شود إن شاء اللّه، نه آن كه به روش جهّال متابعت مجوسان كنند و به لهو و لعب و سرور و ساز و اعمال قبيحه مشغول شوند كه موجب مزيد استحكام قضاهاى آسمانى و تقديرات ربّانى گردد.
____________________
[1].  بِقُدْرَتِكَ خ ل.
[2]. طَيَره، به فال بد گرفتن.

نوشتن دیدگاه