کرامتي از متاءله سبزواري به زبان استاد علامه ذوالفنون شعراني براي شما حکايت مي کنم : به صورت جمله معترضه ، يا مقدمه عرض مي شود که تني چند از اساتيدم آيات عظام حاج ميرزا ابوالحسن شعراني ، و حاج ميرزا ابوالحسن رفيعي ، و حاج شيخ محمد تقي آملي از شاگردان حاج شيخ عبدالنبي نوري بودند؛ و آقايان شعراني و آملي هر دو برايم حکايت فرمودند که تهران زمان ما بلد علم بود و علماي بزرگ و نامداري در آن وجود داشتند، مع ذلک جناب حاج شيخ عبدالنبي نوري در معقول و منقول اعلم من في البلد بود.
مقصود اين که حضرت آقاي شعراني در مجلس درسي حکايت فرمود که حاج شيخ عبدالنبي نوري در جلسه درسي براي ما نقل کرده است که گفت : من در ايام طلبگي از نور مازندران براي تحصيل به تهران آمدم ، و در مدرسه سپهسالار قديم حجره اي گرفتم و به درس و بحث اشتغال داشتم ، قضا را رساله اي در کيمياگري به دستم آمد، و من شب ها پس از به خواب رفتن طلاب مدرسه پوشيده و پنهان از آنان ، در پشت بام مدرسه مطابق دستور آن رساله عمل مي کردم ، لذا هيچ کس از کار من آگاه نبود؛ همين سان بدان کار در شب ها اشتغال داشتم تا فصل بهار فرا رسيد و تني چند از طايفه ما از نور براي تشرف به ارض اقدس رضوي به تهران وارد شدند و در مدرسه سپهسالار قديم به ديدار من آمدند و گفتند: آقا شيخ النبي (اسم نخستين آن جناب به تسميه پدر و مادرش ((نبي )) بود، تا اين که طلبه شد و درس خواند و به عقل آمد، نامش را تغيير داد و نبي را عبدالنّبي کرد) ما مي خواهيم به زيارت تربت امام هشتم تشرف حاصل کنيم ، اگر مايليد مهمان ما بوده باشيد و در اين سفر با شما باشيم ؛ ما هم از ايشان تقدير کرديم و دعوتشان را اجابت نموديم . و آن اوان زمان شهرت و بحبوحه اوج آوازه متاءله سبزواري و حوزه درس او در سبزوار بود، و سبزوار آن زمان نيز روز منزل و شب منزل کاروانيان بود که در آن جا بارگيري مي کردند و اتراق مي نمودند؛ پس از آن که کاروان ما در آن جا بارگيري کردند به همراهان گفتم : من به شهر مي روم و تا بعد از ساعتي بر مي گردم ؛ پرسيدند: در شهر چه کار داريد و براي چه مي رويد؟
گفتم : عالمي بزرگوار در سبزوار تشريف دارد به زيارت ايشان مي روم .
گفتند: سفر ما سفر زيارتي است چه بسيار خوب که ما هم به حضور اين عالم روحاني تشرف حاصل کنيم ، چند نفر برخاستند و با من به راه افتادند تا به حضور جناب حاجي تشرف يافتيم ، و پس از برهه اي رخصت طلبيديم و برخاستيم ؛ حاجي به من اشاره کرد و گفت : آقا شما باشيد که من يک دو جمله حرفي با شما دارم ، سپس رو به من کرد و فرمود: آقا مشغول درس و بحث و تحصيلت باش ، آن کار شبانه ات را رها کن و از آن دست بردار که به جايي نمي رسي و نتيجه اي جز اتلاف وقت ندارد.(1)
منابع مقاله:
داستانهاي حکيمانه در آثار استاد حسن زاده آملي ، هيئت تحريريه انتشارات نبوغ؛
پينوشت:
1- هزار و يک کلمه ، ج 3، ص 174 - 173.

نوشتن دیدگاه