پرسش : اعطاى عصمت به افراد معدودى از انسان ها و محروم بودن سايرين از چنين موهبتى، چگونه با عدل الهى سازگار است؟

پاسخ: انسان هر چه دارد از آن خداست و هر چه انجام دهد به وسيله نعمت هاى اوست. بنابراين; اولاً: خداوند عزوجل هر چه را به هر كس عنايت فرموده از باب لطف و مرحمت است.
ثانياً: پروردگار متعال، حكيم است و هر آنچه انجام دهد، طبق حكمت و مصلحت است نه بى حساب و بيهوده; او مى تواند به حساب مصلحت و حكمت بالغه خويش، به كسى نعمتى دهد يا از كسى منع نمايد چرا كه:
(لا يُسْئَلُ عَمّا يَفْعَلُ وَ هُمْ يُسْئَلُونَ).( )
«از آنچه انجام دهد سؤال نمى شود و ديگران از كرده هايشان مورد سؤال واقع مى شوند».
از اين جمله است نعمت بزرگ عصمت كبرى كه خداوندگار آن را به عدّه اى از بندگان صالح و نيكو سرشت خويش ارزانى داشته است.
ثالثاً: لياقت و آمادگى آنان و فراهم نمودن زمينه براى پذيرش اين نعمت، سبب ديگرى است كه وجود آنان را جايگاه قرار اين نعمت عظمى نموده; ولى ممكن است بر اثر نبود شايستگى و به دليل مصلحت، عدّه ديگرى را مشمول اين لطف و مرحمت خاص نبيند.
البته شايان يادآورى است كه عدل آن نيست كه به همگان به طور مساوى نعمت بخشند; بلكه عدالت آن است كه هر چيز را در جاى خويش قرار دهند.