پرسش : چرا انسان موجودى جاودانه و فناناپذير است؟
پاسخ: اصولاً انسان از فنا متنفر است، و طرف دار جاودانگى است. دوست دارد بعد از مردن نام و يادش ماندگار باشد و همين علاقه درونى و فطرى به ما در مباحث معاد كمك مى كند كه بدانيم انسان براى جاودانگى آفريده شده است، والا غريزه عشق به جاودانگى در او نبود، همان طور كه رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) فرمودند:
«براى فنا خلق نشده ايد، بلكه شما را براى جاودانگى آفريده اند».( )
روى همين اساس يكى از آرزوهاى انسان ميل به جاودانگى است كه در ضمير تمام انسان ها وجود دارد و فطرت انسانى متناسب و سازگار با هدف آفرينش، سرشته شده. لذا از اين حالت فطرى در مى يابيم كه آفرينش انسان براى فنا نيست. در انسان علاوه بر گريز از خطر و حفظ حيات كه در تمامى جانداران وجود دارد آرزوى ابديت نيز هست و از آن جا كه در نظام طبيعت هيچ ميلى گزاف و بيهوده نيست، مى توان آن را گواهى بر بقاى انسان پس از مرگ دانست. يعنى هر ميل و احساسى كه در انسان به صورت اصيل خودنمايى كند، خود گواه بر وجود كمال بالاترى است كه اين حس آن را تعقيب مى كند; مثلاً حس كنجكاوى كه پديد آورنده علوم و صنايع است، خود گواه بر وجود علومى است كه به آن حس، عليّت تحرك مى بخشد، حس زيباخواهى و زيبادوستى دليل بر وجود زيبايى هاست، همان طور كه حس تشنگى گواه بر وجود آب است. اگر آب نبود تشنگى وجود نداشت و همين طور اگر جاودانگى براى انسان نبود، ميل به آن در نهاد او قرار داده نمى شد.