امام صادق(ع) مي‌فرمايد روزي، مردي از منافقين مُرد حسين بن علي(ع) همراه جنازه او مي‌آمد يكي از دوستانش را ديد امام(ع) به او فرمود «كجا مي‌روي؟» او گفت «از جنازه اين منافق فرار مي‌كنم كه در نماز بر آن شركت نداشته باشم» امام(ع) فرمود «در جانب راست من بايست آنچه من مي‌گويم، تو هم بگو»
چون پيشنماز تكبير گفت، امام(ع) فرمود «الله اكبر، اَلَلّهُمَّ الْعَنْ فُلاَناً عَبْدَكَ اَلْفَ لَعْنَةٍ مَؤْتَلَفِةٍ غَيْرُ مُخْتَلَفة اَلَّلهُمَ اخْزِ عَبْدَكَ فيِ عِبادِكَ وَ بِلاَدِكَ، واصِلْهُ حَرَّ نارِكَ، وَ أَذِقْهُ أَشَدَّ عَذَابِكَ، فَإنَّهُ كَانَ يَتَوَلَيّ اُعْدَاءكَ، وَ يُعَادِي اَوْلِياِءَكَ وَ يُبْغِضُ اَهْلَ بَيْتِ نَبِيكَ»
يعني خدايا فلاني را لعنت كن! هزار لعنت كه يكجا باشد! خداوندا او را در ميان بندگانت و در شهرهايت خوار نما! و او را وارد آتش سوزان كن و شديدترين عذاب را به او بچشان! زيرا او دشمنانت را دوست مي‌داشت و با دوستانت دشمني مي‌ورزيد و با اهل بيت پيامبرت دشمن بود
__________________
كافي ج 3 ص 189

نوشتن دیدگاه