او امیر بود نه آن‌گونه که بر تخت پادشاهی بنشیند و تاج زرین بر سر گذارد، نه آن‌گونه که رعب در قلب مردمان بیفکند تا سرتسلیم فرود آورند.

او ولایت آسمان و زمین را در دست خویش داشت و بر دل‌ها حکم‌روا بود. او گماشته خداوند بر زمین بود، نگهبان خاک و حجت پروردگار، اما هرگز برای فرمانروایی خویش، اسباب و بهانه دنیوی نخواست. همواره پا بر جای پای رسول نهاد و هیچ‌کس در عمل کردن به قرآن از او پیشی نگرفت. اگر او نبود، پس از رسول اکرم(ص) مؤمنان ناشناخته می‌ماندند. اگر او نبود، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی‌رسید و حق برای چند صباحی نیز مهلت خودنمایی پیدا نمی‌کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی‌آمد.

اشارات :: تیر 1388 - شماره 122