شانه‌هاي زخمي‌علي(ع) به انبان نان و خرما، الفتي ديرينه داشت و ايتام و بي‌پناهان، با طنين گام‌هاي او مأنوس بودند.
ضربت ابن ملجم، حقيرتر از آن است که فرق اسطوره‌اي چون علي(ع) را بشکافد! آن زخم عميق که سينه عاشقان علي(ع) را هزار پاره مي‌کند، جهل و جمودي است که علي(ع) را مظلوم عالم کرده است.
اميرمؤمنان، علي(ع) جامع اضداد است؛ فرمانروايي است پرصلابت، درعين‌حال بردبار، در ميدان جنگ، دلاوري کم‌نظير و در محراب عبادت، عابدي گريان، با دشمنان قاطع و با يتيمان و بيوه‌زنان رقيق‌القلب، سخاوتمندي بي‌مانند و ساده‌پوشي کارگر و کشاورز، حاکمي‌دانا، قاضي‌اي دادگر و دقيق‌النظر.
مولا علي(ع) دريايي است از خصايص عالي بشري و جامع صفات ممتاز يک انسان برتر و به حقيقت انساني کامل.
طه حسين درباره حضرت علي(ع) مي‌گويد: «من پس از وحي و سخن خدا، سخني پرجلال‌تر و شيواتر از سخن ايشان نديده و نمي‌شناسم».
جبران خليل جبران مي‌گويد: «دو طايفه، شيفته روش علي(ع) بودند: يکي خردمندان پاک‌دل و ديگري نيکوسرشتان باذوق».
اشارات :: تير 1388 - شماره 122
فاطره ذبيح‌زاده
