پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در روايتى شگفت مى فرمايد: «بر خدا سزاوار است كه اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟»  «حقيقٌ على اللّه أنْ يُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.»( [1] ) ضلالت و بهشت ؟؟! آيا پذيرفتنى است؟
اين غرابت شايد در همان دوران هم همه را به شگفتى كشانده باشد. و شايد از همين روست كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) برادر و يار هميشگى پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم)سخن او را تبيين و تفسير مى كند:  «پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) با اين تعبير ايمان آوردگانى را قصد فرمود كه در زمان فتنه بر پيروى از امام غائبِ خويش به پا خيزند، امامى كه جايگاهش پنهان و وجود نازنينش پوشيده از همه ديدگان است.
آنان به پيشوايى او اقرار دارند و به ريسمان ولايت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. يقين مىورزند، ترديد ندارند، صابر و شكيبا، و تسليم فرمانهاى او هستند.
ضلالت آنها تنها به اين معناست كه نسبت به جايگاه امام شان و شناسايى شخص پيشواى شان گمشده به حساب مى آيند.»( [2] )
پس اين «گمشدگى» است نه «گمراهى»! و اين «گمشدگى» ماست نه «گمشدگى امام»! اين گمشدگى را به تعبيرى ديگر مى توان سرگشتگى ناميد.
و زيباست تعبير مولا كه فرمود: «در زمان فتنه به پيروى از امام بر مى خيزند.»( [3] ) گمشده نمى نشيند، گمشده احساس آرامش نمى كند، گمشده از جستجوى راه دست نمى كشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تكاپوى يافتن مولايش، سرگشته و سرگردان است.
پس يكى از ويژگي هاى منتظرين را همين سرگشتگى و سرگردانى و احساس گمشدگى مى توان دانست.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] ـ بحار، ج 52، ص 143 به نقل از تفسير نعمانى.
[2] ـ مدرك پيشين.
[3] ـ «الذين قاموا فى زمن الفتنة على الائتمام بالامام الخفىّ المكان.» «آنانكه در زمان فتنه به پيروى از امام غائب(عليه السلام) بر مى خيزند.» (مدرك پيشين، همان حديث)