واقعه غدير، رويدادى است كه مانند آن را نمى توان در تاريخ صدر اسلام جستجو كرد. توجه به شيوه رفتارى پيامبر و انتخاب زمانى و مكانى اين رويداد، از بعد جامعه شناسى نشان مى دهد كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) در روز غدير هدف والايى را كه همانا گزينش اميرمؤمنان على(عليه السلام) به جانشينى خويش بوده، دنبال مى كرده است.
حديث غدير، به صراحت بر ولايت و خلافت بلافصل آن حضرت تصريح دارد; حديثى متواتر كه در منابع روايى شيعه و اهل سنّت فراوان آمده است.
در عين حال بسيارى از مسلمانان صدر اسلام اين رخداد را از ياد بردند و يا سعى كردند از آن چشم پوشى كنند. بنابراين على(عليه السلام)هنگامى كه وضعيت را چنان مى بيند، به عنوان آخرين راهكار سعى مى كند تا مردم را نسبت به يادآورى آن واقعه سوگند دهد تا شايد آنان در قبال سوگندى كه مى خوردند، به حقيقت اعتراف كنند.
آن حضرت، پس از واقعه سقيفه كه در آن گروهى از مسلمانان، با وجود آگاهى از بيان و فرمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) كس ديگرى را به خلافت برگزيدند، مردم را نسبت به يادآورى واقعه غدير سوگند دادند و بر آنان احتجاج نمودند.[1]
از سوى ديگر، همين احتجاج على(عليه السلام) درباره واقعه غدير، درست در زمانى كه موضوع تعيين خليفه و بحث خلافت مطرح بوده است، نشان مى دهد كه لفظ مولا در حديث پيامبر، به معناى ناصر و دوست و ياور نيست و تنها بر ولايت و خلافت آن حضرت تصريح دارد.
آرى، حضرت على(عليه السلام) براى اتمام حجت با مسلمانان، آنان را نسبت به واقعه غدير سوگند دادند تا شايد زبانشان در اعتراف به حقيقت گشوده شود.
 
پی نوشت :
[1]. براى اطلاع بيشتر ر.ك: كنزالعمال، متقى هندى، ج 13، ص 171 ـ 170 و 158 ـ 157، فضايل على(عليه السلام).
منبع : پایگاه مذاهب

نوشتن دیدگاه