يا رسول‏الله، پدر جان، دريغ و آه از فراق تو، اى پدر چه بسيار بزرگ است تاريكى و ظلمتى كه در مجالس پس از تو مشاهده مى‏گردد، و من دور مانده از جناب تو دريغ و افسوس مى‏خورم كه هرچه زودتر نزد تو آيم.
پدر جان! در عزاى تو، اباالحسن اميرالمؤمنين (علیه السلام) و برادر و امام برگزيده و دوست بى‏مانند تو، هم او كه تو او را از كودكى بزرگ و تربيت كردى و سپس برادرت خواندى و از بزرگترين دوستان تو و محبوبترين اصحاب تو در پيشگاه تو بود، او كه در پذيرش اسلام از همه پيشى گرفته و هجرت كرد. و دو فرزندت حسن و حسین 8 سوگوار هستند.
اى پدر بزرگوار و اى بهترين انسانها. اكنون بيا و بنگر كه امام برگزيده‏ى تو را اسيرگونه به طرف بيعت تحميلى مى‏كشند و مى‏برند.
پدر جان، غم سوگوارى تو ما را فراگرفته و درهم كوبيده است و گريه‏هاى مداوم، قصد جان ما را دارد و بد روزگار دامنگيرمان شده است.
آنگاه فرياد سختى برآورد و فرمود:
فرياد یا محمدا (صلی الله علیه وآله و سلم)، فرياد اى حبیب من.
فرياد اى پدر، فرياد اى اباالقاسم، فرياد اى احمد،
فرياد از كمى ياران و ياوران،
فرياد از ناله بسيار،
فرياد از مشكلات فراوان.
فرياد از مصيبت و اندوه زياد،
فرياد از مصيبت جانكاه.
پس از آن سخنان دردآلود و غمبار صيحه‏اى زد و بيهوش بر زمين افتاد.[1]
دلتان آمد كه خاك بر روى رسول خدا (صلی الله علیه وآله و سلم) بريزيد؟[2]
اى پدر! دنيا به ديدار تو با رونق و بها بود، و امروز در سوگوارى تو انوار او بريده و گلهاى او پژمرده است، و خشك و تر آن حكايت از شبهاى تاريك مى‏كند.
اى پدر! همواره بر تو دريغ و افسوس مى‏خورم تا روز ملاقات.
اى پدر، از آن لحظه كه جدايى پيش آمد، خواب از چشمم گريخت.
اى پدر! كيست از اين پس كه بيوه‏گان و مسكينان را رعايت نمايد و امّت را تا قيامت هدايت فرمايد.
اى پدر! ما در محضر تو عظيم و عزيز بوديم، و بعد از تو ذليل و زبون آمديم.
كدام سرشك است كه در فراق تو روان نمى‏شود؟
كدام حزن و اندوه است كه بعد از تو پيوسته نمى‏گردد؟
كدام چشم است كه پس از تو سرمه‏ى خواب مى‏كشد؟
تو بودى بهارِ دينِ يزدان، و نور پيغمبران: .
چه شده که كوهسارها را كه فرونمى‏ريزد؟
و چه پيش آمد درياها را كه فرونمى‏رود،؟
چگونه است كه زلزله‏ها زمين را فرا نمى‏گيرد؟
اى پدر! در بلا و رنجى عظيم و مصيبتى شگرف افتادم، و در زير بار گران و هولناك ماندم.
اى پدر! فرشتگان بر تو بگريستند، و افلاك از حرکت ايستادند، و منبر تو بعد از تو وحشت‏انگيز و بدون استفاده گشت و محراب ‏مناجات تو معطل ماند، و قبر تو به پوشيده داشتن تو خوشحال گشت و بهشت به زيارت تو و دعاى تو مشتاق آمد.[3]
حضرت زهراء (سلام الله علیها) پس از دفن پيامبر  (صلی الله علیه وآله و سلم)بى‏تابانه از منزل بيرون آمد و در حالى كه از گريه و درد، نای رفتن نداشت. خود را به قبر پدر رساند و آنگاه كه جايگاه اذان و محراب را مشاهده فرمود، فريادى برآورد و بيهوش، نقش زمين شد.
زنان مدينه كه وضع را چنان ديدند، به سوى او دويدند و آب بر سر و صورت آن حضرت پاشيدند تا به هوش آمد. سپس در حالى كه بر قبر پدر خيره شده بود فرمود:
پدر جان قوّتم رفته و خويشتن داريم را از دست داده‏ام و دشمن سرزنش كننده‏ام شده و حزن و اندوه درونى مرا مى‏كشد.
پدر جان! يكّه و تنها باقى مانده و در كار خويش حيران و سرگردانم صدايم خفته، و پشتم شكسته، و زندگيم در هم ريخته، و روزگارم تيره شده است.
پدر جان! پس از تو براى وحشتم انيسى نمى‏يابم، و مانعى براى گريه‏ام و ياورى براى ضعفم پيدا نمى‏كنم، آرى پدر! بعد از تو نزول قرآن و محل هبوط جبرئيل و مكان ميكائيل از بين رفت، پدر جان! پس از تو روابط انسانى دگرگون شد و درها به روى من بسته گرديد.
پدر عزيزم! من بعد از تو از دنيا نفرت دارم و تا زمانى كه نفسم برآيد بر تو گريه خواهم نمود. پدر جان شوق من نسبت به تو پايانى ندارد و حزن من بعد از تو انجامى. فرياد اى پدر! فرياد اى پروردگار جهانيان.[4]
حضرت زهراء (سلام الله علیها) با ياد روزگاران شيرين محبتهاى رسول خدا (صلی الله علیه وآله و سلم) خطاب به كودكان خود مى‏فرمود: كجاست پدر مهربان شما دو فرزندم كه شما را عزيز و گرامى مى‏داشت؟
و همواره شما را بر روى دوش خود مى‏گرفت؟ و نمى‏گذاشت بر روى زمين راه رويد. ديگر هرگز او را نمى‏بينم كه اين درب منزل را باز كند، و شما را بر دوش خود گيرد، همان رفتارى كه همواره انجام مى‏داد.[5]
-------------------------------------------------------
[1]- بيت‏الاحزان (ترجمه) ص 146
[2]- احقاق‏الحق ج 19ص 155
[3]- بحار الانوار ج 43 ص 176
[4]- بحارالانوار ج 43 ص 176
[5]- احقاق‏الحق ج 19 ص 173