آيا صحيح است كه امام شافعى و امام رازى و امام يحيى بن معين و جمع كثيرى از علماى اهل سنت تقيه در برابر مسلمان را جايز مى دانند؟ چنانچه: فخر رازى ذيل آيه شريفه: (إلاّ أن تتقوا منهم تقاة) آل عمران: 28 به آن تصريح كرده و از شافعى نيز نقل كرده التفسير الكبير 8: 13 «ظاهر الأية يدل على أنَّ التقيه انما تحلّ مع الكفار الغالبين الا أن مذهب
الشافعى. أن الحالة بين المسلمين اذا شاكلت الحالة بين المسلمين والمشركين حلت
التقية محاماة على النفس مى گويد: ظاهر آية دلالت مى كند بر جواز تقيه به هنگام مواجهه با كافران مقتدر و غالب ولى مذهب شافعى اين است كه اگر وضعيت مشابهى بين مسلمانان پيش آيد باز هم تقيه براى حمايت از جان مباح مى باشد. و براى حفظ نيز احتمال دارد كه جايز باشد.
امام ذهبى در مقام دفاع از يحيى بن معين كه در جريان غائلة مخلوق و قديم بودن قرآن همراه حكومت شده بود تقيه او را توجيه و تأييد كرده و مى گويد: «هذا أمرٌ ضيق ولا حرج على من أجاب في المحنة، بل ولا على من اُكره على صريح الكفر، عملا بالاية. وهذا هو الحق وكان يحيى ـ رحمه الله ـ من ائمة السنة، فخاف من سطوة الدولة، وأجاب تقية». سير اعلام النبلاء 11: 87
پس چرا ما به شيعه اعتراض مى كنيم، كه آنها براى چه تقيه مى كنند؟ در جائيكه تقيه از مسلمان جايز باشد. چه ايرادى بر شيعه داريم؟ اگر بگوييد: تقيّه در برابر كافر جايز است مى گوئيم مگر حكومت بنى العباس، حكومت كافرين بود، كه يحيى بن معين در برابر آنان تقيه مى كرد؟
---------------------------------------
سوال کننده : علی علوی
منبع : www. alsoal.ir

نوشتن دیدگاه