آيا صحيح ست كه مى گويند در صدر اسلام كسانى بودند كه پس از مرگ دوباره به دنيا رجعت كرده و سخنها گفته بودند. همانند زيدبن خارجه من عاش بعد الموت 2 شماره 1 ـ اُسد الغابة 2: 227 كه در زمان حكومت عثمان از دنيا رفت. ولى دوباره زنده شده و سخن گفت و دهها نمونه ديگرى را كه ابن أبي الدنيا ـ متوفى (در سال 281هـ) ـ آنرا در كتاب خود آورده و جمعى از صحابه و تابعين همانند ابوالطفيل المعارف: 341 و اصبغ بن نباته نيز به رجعت اعتقاد داشتند تهذيب الكمال 3: 3 8 چنان چه ابن قتيبه و مزى آن را نقل كرده اند بنابراين چه ايرادى ما به شيعه داريم در جائى كه همين ايده و عقيده در ميان صحابه و تابعان و محدثان ما اهل سنت نيز وجود دارد.؟
و چرا محدثان بزرگى همانند جابربن يزيد جعفى را كه هزاران حديث مى دانست. فقط و فقط به خاطر اعتقاد او به رجعت، بايكوت و سانسور كنيم، چنانچه در اوّل كتاب صحيح مسلم اين اعترافات تلخ آمده است. صحيح مسلم ج 1 ص 8 باب الكشف عن معايب رواة الحديث(مقدمة كتاب)
-------------------------------------
سوال کننده : حسین ربانی
منبع : www.alsoal.ir