بُـرد در شـب، تا نبینــد بی نقـــــــاب
مــاه نـورانـی تر از خـود، آفتـــــــاب
برد در شـب، پیکـری همرنگ شــب
بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب
شسته دست از جان، تن جانانه شست
شمــع شـد، خــاکستــر پـروانـه شست
روشنــانــش را فـلــک خــاموش کرد
ابــرها را پنبـــه هــای گـــوش کــــرد
تــا نـبـیـنـد چشــم گـردون پیکـــــرش
نـشـنـود تـا ضجّــه هـای همســــــرش
هـم مـدیـنــه سینـه ای بی غــــم نداشت
هم دلی بی اشک و خـون، عالم نداشت
نیسـت در کـس طـاقــــت بشنیـــــــدنش
با علـــی یـا ربّ، چه شــد با دیــــدنش؟
درد آن جـان جـهــان، از تــــن شـنـیـــد
راز غـســل از زیـــر پـیـراهــن شـنـیــد
دسـتِ دسـتِ حــق، چـو بـر بــازو رسید
آن چـنـان خـم شـد کـه تـا زانــــو رسیــد
دسـت و بــازو گـفــت و گــــــوها داشتند
بـهـر هــم، بــاز آرزوهــــــا داشـتـنــــــد
دسـت از بـــازوی بشــکستــــه خــجـــل
بـــازو، از دسـتــی کـه شـد بسته، خجـل
بــا زبــان زخـــم، بــازو راز گــفــــــت
دسـت حــق، شد گوش و آن نجوا شنفت
سـیـنــه و بـــازو و پـهـلــــــــو از درون
هـر ســـه بر هـم گریـه می کردند، خون
راز هــســتــی در کـفــن پـیـچـیـــده شــد
لالـــه ای در یـاسـمـــن پـیـچــیــده شـــــد
علی انسانی