خانواده

به طور كلى اشيايى كه در همه جا يافت مى‏شود و دسترسى به آن به آسانى امكان پذير است از ارزش كمترى  برخوردارند. از طرفى بشر همواره اشياء گرانبها و با ارزش خود را از دسترس ديگران دور نگه داشته و به شيوه‏اى خاص از آن مراقبت مى‏كند. مثلا براى طلا و پولها و اسناد معتبر خود صندوقهاى بسيار محكمى را درست كرده تا اشياء نفيس خود را در آن نگه دارد و از دزدان و سارقان حفظ كند.
دين زيباى اسلام نيز كه زن را همچون گوهر گرانبهاى هستى و داراى شخصيت كامل انسانى  مى‏داند حجاب را بهترين وسيله براى حفظ ثبات و شخصيت زن معرفى كرده.
اسلام نه تنها زن را يك انسان محترم و با شخصيت مى‏داند، بلكه اكرام و احترام او را ملاك كرامت انسانى معرفى مى‏كند چنانكه پيامبر گرامى اسلاممى‏فرمايد: «زنان را گرامى  نمى‏دارند مگر انسانهاى كريم، و به زنان اهانت نمى‏كنند مگر انسانهاى پست و بى‏ارزش».[1]
بنابراين اگر زن حجاب نداشته باشد، هرگونه توجهى كه به او بشود جنبه شهوانى دارد. و در نتيجه، ارزشهاى واقعى او هم فراموش مى‏گردد و تبديل به يك كالاى بى‏ارزش مى‏شود كه با از بين رفتن زيبائيها و طراوت جوانى منقضى  و مطرود جامعه خواهد شد. به همين سبب مى‏بينيم در محيطى مثل غرب بيشترين سهم ستم متعلق به خانم‏هاست، زيرا تا زمانى كه جمال، زيبايى و طراوت جوانى را داراست بدون هيچ ضابطه‏اى با او ارتباط جنسى برقرار مى‏كنند و زمانيكه جمال و زيبايى او از دست رفت او را تنهاى تنها وا مى‏گذارند و مانند كالايى كه تاريخ مصرفش گذشته مطرود مى‏شود، اين مطرود شدن و منقضى شدن كه معلول بى‏حجابى و بى‏بند و بارىو استفاده فيزيكى و كالايى از زن است، زيانبارترين مصيبت را براى خود زن فراهم مى‏كند.[2]
حجاب اين فرصت را به زنان مى‏دهد كه در كمال احترام و عزت نفس و برخوردارى از شخصيت اجتماعى توانمنديها و استعدادهاى خود را مطرح كنند و ارائه نمايند، چرا كه اگر حجاب وجود نداشته باشد زنان جسم و فيزيك خود را به عنوان توانمندى و راهى براى كسب درآمد و جلب نظر ديگران مطرح مى‏كنند و اين مسئله باعث مى‏شود كه جنس زن نتواند بعنوان يك شخصيت محترم و ارزشمند در جامعه مطرح گردد و اين همان تفاوت نگاه جنسى و نگاه دينى به زن است.
تفاوت ديدگاه‏ها ناشى از اختلافات در جهان بينى است. آن كس كه حجاب را ملاك ارزش و سعادت مى‏پندارد. آن را پاسبان دروغين نمى‏داند و در مقابل، اگر كسى سعادت را در لذت جسمى بداند، هر گونه مانع اين لذت را خرافه به شمار مى‏آورد و آن را از سر راه بر مى‏دارد. با اين وجود، حتى در ميان مردمى كه سعادت را در لذت جسم مى‏دانند، حفظ گوهر عفت و حياى‏زن قابل توجه بوده است و تا جايى كه توان داشتند، از آن پاسدارى مى‏كردند. ويل دورانت مى‏نويسد: «در بريتانياى جديد، پدران و مادران ثروتمند در طول بحران پنج ساله جوانى، دختران خود را در كلبه‏هايى زندانى مى‏كنند و پيرزنانى پاك دامن را به زندان بانى آنان مى‏گمارند. دختران حق خارج شدن از اين كلبه‏ها را ندارند و تنها نزديكان مى‏توانند آن‏ها را ببينند».[3]
وى در جاى ديگر مى‏نويسد: «بايد چنين فرض كرد كه حساسيت جنسى هندوان، آنان را به هرزگى  غير عادى مى‏كشاند.
ازدواج در خردسالى، سدى در برابر مناسبات پيش از زناشويى به شمار مى‏رفت. احكام شديد دينى كه در تلفيق وفادارى همسر به كار مى‏رفت، موجب مى‏شد تا زنا بسيار دشوارتر و كم‏تر از اروپا يا آمريكا صورت گيرد... .
«مانو»[4] به مردان هشدار مى‏دهد:كه سرنوشت زن هميشه به گمراهى مرد گرايش دارد. پس مرد نبايد با نزديك‏ترين زن فاميل خود در جاى خلوتى تنها بنشيند.[5]
--------------------------------------------------------------
[1] ـ نهج الفصاحة: ص 318.
[2] ـ حجاب در انديشه و عمل: ص 23.
[3] ـ تاريخ تمدن: ويل دورانت، ج 1، ص 720.
[4] ـ «مانو» از رهبران هندواست.
[5] ـ تاريخ تمدن: ج 2، ص 561

نوشتن دیدگاه