مرگ مامون عباسی
در هفدهم رجب سال ۲۱۸ هـ .ق. عبدالله بن هارون، ملقب به مامون یکی دیگر از خلفای بنی عباس به جهنم واصل شد . او برخلاف برادرش امین، فردی سیاست مدار بود و از علوم مختلف همچون: نجوم، فلسفه و کلام آگاهی داشت و پیـوسته مجالسی بــرای مناظره با علما منعـقد می‌ساخت.
پس از مرگ هارون الرشید، فرزند او امین، پنج سال خلافت و برادرش مامون را از ولایت عهدی خلع کرد. از این رو مامون عباسی که در خراسان امارت داشت توانست به کمک ایرانیان بر ضد برادرش قیام کند و با شکست سپاهیان امین و به قتل رساندن او، خلافت را در دست بگیرد.
از آنجا که مـامون بسـیار سیاستمدار بود و ظـواهر را کامـلاً حفـظ می‌کرد، برای جلب توجه علویان و نیز جلوگیری از قیام‌های آنان، با تهدید و اجبارِ فراوان، هشتمین اختر تابناک امامت، حضرت علی بن موسی‌الرضا(علیه السلام) را از مدینه به مرو آورد و به مقام ولایت عهدی خویش منصوب نمود.
اذیت و آزارهایی که در این مدت از جانب مامون متوجه آن حضرت شد آنچنان زیاد بود که امام رضا(علیه السلام) هر جمعه که از مسجد جامع برمی‌گشتند با همان حالت غبارآلود، دست‌ها به درگاه الهی بلند و چنین عرض می‌کردند: «پروردگارا! اگر فرج و گشایش من در مرگ من است، پس همین ساعت در آن تعجیل فرما». این آزارها ادامه داشت تا سال ۲۰۲ هـ .ق. که مامون حضرت امام رضا(علیه السلام) را به شهادت رساند. پس از آن حضرت، آزارهای مامون متوجه فرزند آن حضرت امام جواد شد.
علت مرگ مامون این بود که وقتی به جنگ رومیان رفت و در آنجا فتوحات بسیار نمود از جمله منطقه‌ای به نام «عین بدیدون». آنجا منطقه‌ای بود که آب بسیار سرد و صاف و هوای بسیار لطیف داشت و زمینش بسیار سرسبز و خرم بود. لذا اتاقی بر روی نهری زیبا که در آن منطقه جاری بود برایش بنا کردند و او در آنجا مستقر شد. .یک روز در آب نگاه می‌کرد که ناگهان ماهی بزرگ و زیبایی در آب دید، پس به غلامان خود دستور داد تا آن ماهی را از آب بگیرند.هنگامی که آن ماهی را از آب گرفتند و در مقابل مامون قرار دادند، آن ماهی دوباره خود را در آب افکند و مقداری آب بر سینه و صورت او پاشید. از همان لحظه لرزه‌ای شدید اندامش را فرا گرفت و لحظه به لحظه رعشه او بیشتر می‌شد و هر چه لحاف و جامه بر او افکندند و دور تا دورش آتش افروختند، باز هم از سردی فریاد می‌زد و همچون برگ درختان می‌لرزید. طبیبان ماهری حاضر کردند که آنان جملگی از درمان او عاجز ماندند و این بلا پیوسته بود تا بالاخره در هفدهم رجب سال ۲۱۸ هـ .ق. در ۴۹ سالگی به درک واصل شد.
