فرج به معناى گشايش است؛ گشايشى كه اميد اميدواران است و بيقين، تحقق پذير است و نااميدى در آن راه ندارد، و ممكن است كه طول بكشد. و طول كشيدن تحقق مطلوب، از لوازم اميدهاى بزرگ است. اميدهاى كوچك بزودى تحقق پذيرند و اميد، هر چه بزرگتر باشد، تحقق ديرتر و دراز مدت ترى دارد.

بخصوص اگر بزرگترين اميدها باشد كه مقصود از فرج است.
و آن گشايش براى همه خلق و سيادت عدل و داد براى هميشه، در جهان است.
انتظار فرج، مشتمل بر يقين به تحقق مقصود است كه غم را مى زدايد و سرور مى زايد. مقصود از انتظار، نشستن و خوابيدن نيست، بلكه داراى وظيفه اى است كه در تسريع ظهور حضرت مهدى عليه السّلام دخالت دارد.
چنانچه مقصود، انتظار شخصى نيست، بلكه وظيفه اى است اجتماعى؛ چون انجام مقاصد اجتماعى، قدمهاى اجتماعى لازم دارد.
مقصود از انتظار، آمادگى است و آن دو مرتبه دارد:
نخستين مرتبه آن، انتظار روحى است و خوشدل بودن براى تحقق اميد در آينده، و آن عبارت است ازآمادگى براى قبول دعوت و زدودن مقاومت روحى براى رسيدن كسى كه انتظار آمدنش هست.
دومين مرتبه آن، انتظار عملى است كه اضافه بر انتظار روحى است.
انتظار، عملى مانند آمادگى براى آمدن مهمان و پذيرايى از او، كه غذا بايستى آماده باشد و با مقام مهمان و شخصيت او تناسب داشته باشد. محل نشستن او تميز و آماده، خوابگاه و استراحتگاهش مرتب باشد.
كشاورز، وقتى انتظار باران را دارد كه كشتى كرده باشد، بازرگان، وقتى انتظار سود دارد كه كالاى خود را آماده كرده و در معرض ‍ فروش گذارده باشد، و اين انتظار كامل خواهد بود.
هر دو مرتبه انتظار بايستى براى ظهور حضرت مهدى عليه السّلام فراهم باشد تا فرج همگانى تحقق پذير شود.
منتظران نيز به دو گونه اند: منتظران مرحله نخست كه بسيارى از منتظران از اين قبيل هستند. اينان، كسانى هستند كه از شدت ظلم و جور به تنگ آمده و آه مى كشند و آرزومند منجى و رسيدن وى هستند، وى قدمى برنمى دارد. اين انتظار، چندان تاءثيرى در تسريع قيام حضرت مهدى ندارد. آنچه كه در تسريع قيام حضرت مهدى مؤ ثر است، انتظار در مرحله دوم است؛ هر چه شماره منتظران اين گروه افزوده مى شود، ظهور آن حضرت نزديكتر مى شود و موفقيت در دعوت را شديدتر مى سازد.
انتظار فرج، بجز آمادگى بارى ظهور آن حضرت نيست اكنون بايستى بدانيم كه مقصود از آمادگى آن هم آمادگى عملى چيست و مقصود از انتظار فرج، كه بهترين اعمال ناميده شده است، چيست؟ آيا مقصود يك عمل مخصوص است و يا مجموعه اى است از چند عمل؟
نكته حساسى كه انتظار بر آن تكيه دارد و شايد از نظرها پوشيده باشد، آن است همان طور كه حكومت حضرت مهدى عليه السّلام ريشه كن كننده ظلم و جور و بر پا كننده عدل مجسم است و تهى از قلدرى و قساوت مى باشد، پيدايش اين مقصود نيز، بايستى چنين باشد. از ظلم و جور دور، از قلدرى و قساوت بر كنار، از دروغگويى و رياكارى خالى باشد.
چون قداست هدف، مبرر وسيله گناه نمى شود، گناه، جز گناه نمى زايد.
با ظلم، نمى شود عدل را به پا كرد؛ با عقده و انتقام، نمى توان دادگرى كرد.
اين حكومت. با كودتاى نظامى به روى كار نخواهد آمد؛ با انقلاب حزبى، زمام امر را به دست نخواهد گرفت.
كودتاى نظامى، خواسته چند افسر است. انقلاب حزبى، از عقده و كينه، ريشه مى گيرد و بيگناهان بسيارى را در خاك و خون مى غلتاند و سران حزب، از آن لذت مى برد.
پيدايش حكومت عدل، بايستى به وسيله عدل باشد و آن وقتى است كه مردانى بزرگوار و شريف، در اجتماع بشرى پيدا شوند و آماده فداكارى باشند و براى خود چيزى نخواهند، تا بتوانند مژده حكومت عدل را به خلق بدهند تا خلق به پا خيزد و همگان از آن استقبال كنند.
پيدايش حكومت عدل، بر دو پايه قرار دارد:
خواسته خلق، نخستين پايه آن است؛ خواه اين خواسته، خودآگاه باشد، خواه، خود ناآگاه.
خواسته خود ناآگاه حكومت عدل، در اكثر افراد موجود است، ولى چندان تاءثيرى در تسريع قيام حضرت مهدى عليه السّلام ندارد.
پايه دوم، انتظار است؛ آن هم انتظار عملى. هر گاه شماره اين منتظران و آمادگان براى تشكيل اين حكومت، به عددى برسد كه شايسته باشند بار اين حكومت را بر دوش بگيرند، زمان تشكيل آن فرامى رسد.
آن وقت است كه بسيارى از مردم كوچه به كوچه، كو به كو شهر به شهر به دنبال حكومت عدل مى گردند و بدين مقصد اعلا خواهند رسيد.
((من سره اءن يكون من اءصحاب القائم، فلينتظر وليعمل بالورع و محاسن الاءخلاق، و هو منتظر؛))
كسى كه دوست مى دارد از ياران قائم باشد، بايد آماده باشد و در حال آمادگى، به پارسايى و محاسن اخلاق، عمل كند.))
اين راهنمايى، حاوى چند نكته فردى و اجتماعى است :
1 - امر قبلى، كه اميد به قيام حضرت قائم داشته باشد و ياءس و نوميدى را از خود بزدايد.
2 - دوست داشته باشد كه از ياوران آن حضرت باشد تا در ايجاد عدل جهانى، شركت كند و از اين سعادت جاودانى، برخوردار شود.
3 - داراى ورع باشد و از گناه اجتناب كند.
4 - از حسن اخلاق برخوردار باشد.
اميد به قيام حضرت قائم، روح و مقوم انتظار فرج است. انتظار، ضد ياءس و نا اميدى است و حيات بخش است و دل را زنده نگه مى دارد. برخلاف ياءس و نااميدى كه مرگ آور است. كسى كه ياءس و نااميدى بر او چيره باشد و اجتماعى كه اين صفت مذموم بر آن حكومت كند، از زندگى و حيات، بيزار و متنفر مى گردد و به سوى مرگ و انتحار، قدم بر مى دارد.
برخلاف آن كه اميد بر او حكومت كند؛ حيات را خوش دارد و نقايص زندگى را بر طرف مى كند و به سوى آينده قدم بر مى دارد و روز خود را از روز دگر بهتر مى سازد.
از ياران قائم بودن را دوست داشتن، از ايمان به مبداء و معاد ريشه مى گيرد و كليد خود سازى مى شود، تا آينه گردد و جمال پرى طلعتان، طلب كند. ورع داشتن و پارسا شدن، خود سازى و حيوانيت زدايى است و بشريت را تبديل به انسانيت كردن است.
انسانها، بايستى ياوران حضرت قائم باشند تا بتوانند در ايجاد عدل جهانى شركت كنند؛ دگران لياقت اين وظيفه بزرگ و مقدس را ندارند.
حسن اخلاق، نشانه انسان شدن است و دعوت عملى است به انسان شدن دگران؛ تا از فرد صالح، اجتماع صالح به دست آيد و در تسريع قيام حضرت قائم، تاءثير داشته باشد.
در انتظار، اميد به آينده محقق الوقوع، موجود است؛ چنين اميدى، همه رنجها و مشقتها را آسان مى سازد و انسان، خودش به خودش مژده مى دهد.
خردمندان بشر، براى رسيدن به آينده احتمالى، كوششها مى كنند، رنجهاى مى برند. و رنجها را در كام خود شيرين مى دانند. حال اگر آينده، محقق الوقوع باشد، انتظارش روح افزا و دلپذير خواهد بود. در مثل است كه گنج بدون رنج حاصل نشود و رنج در راه تحصيل گنج قطعى، شيرين است.
تلخ و شيرين
انتظار، گاه تلخ است و گاه شيرين.
انتظار تلخ، وقتى است كه آدم در جاى خود بنشيند و تكان نخورد، چشم به در خانه بدوزد تا مطلوبش بيايد. در اين انتظار، روزش ‍ ماه به نظر مى آيد و ماهش سال و روزگارش تلخ و انتظارش تلخ.
انتظار شيرين آن است كه انسان از جا بر خيزد و به كار پردازد، زمينه حصول مقصود را آماده سازد و بداند كه هر چه آمادگى بيشتر شود، مقصود، زودتر حاصل مى شود.
از هر آمادگى كه فارغ شد، لذتى برايش پيدا مى شود و گام دگرى در راه آمادگى بر مى دارد و در دل، با مطلوب خود راز و نيازى مى كند.
انتظار ظهور حضرت مهدى از اين قبيل است. كسى كه در اين انتظار به سر مى برد. به حضرتش عشق مى ورزد. روز به روز آمادگى خود را بيشتر مى كند و از حضرتش كمك مى خواهد كه هر چه بيشتر بتواند خود را آماده كند و هر آمادگى براى او مژده موفقيت و نويد حصول مقصود خواهد بود.
----------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد رضا صدر
باهتمام : سيد باقر خسرو شاهى
منبع : www.m-mahdi.com

نوشتن دیدگاه