نصى متواتر به اقسام سه گانه تواتر: لفظى و معنوى و اجمالى، از پيامبر اسلام و ائمه اطهار صادر شده كه خداوند به وسيله حضرت مهدى، جهان را پر از عدل و داد مى كند و سراسر گيتى را به نور عدالت منور مى سازد و ظلم و بيداد را از صفحه گيتى بر مى اندازد، و آن نص چنين است : ((يملاءالله الاءرض به قسطا و عدلا)).))

1 - تواتر از كلام رسول خدا صلى الله عليه و آله؛
2 - تواتر از سخنان ائمه اطهار صلى الله عليه و آله؛
3 - تواتر در ميان اماميه؛
4 - تواتر در ميان اهل سنت و جماعت؛
5 - تواتر در ميان صحابه و تابعين و تابعين تابعين؛
6 - تواتر در ميان همه مسلمين در طى قرون اسلامى، از نخستين قرن تا قرن حاضر به طورى كه اين عقيده، فطرى همه مسلمانان شده است.
و متمهديها و مهديهاى دروغين از همين، استفاده كرده اند.
از اين نص متواتر به طور صددرصد استفاده مى شود كه اين سخن، كلام الهى است و در رديف قرآن قرار دارد.
در ميان مسلمانان كلامى نباشد نظير اين نص مبارك كه مورد اتفاق پيامبر اسلام و امامان طاهرين و همه مسلمانان باشد.
اينك به چند نكته اى كه در اين نص به نظر مى رسد، اشاره مى شود:
1 - از نظر ادبى، فاعل فعل ((يملاء)) خداوند تبارك و تعالى است. پس اقامه عدل جهانگير، كار خداست كه به وسيله حضرت مهدى عليه السّلام انجام مى شود.
حقيقت نيز چنين است؛ چون هيچ قدرتى از قدرتهاى بشرى، توانايى چنين كار عظيم را ندارد. بشر، هر مقدار كه توانا و نيرومند باشد، قادر بر اقامه عدل در سراسر عالم نخواهد بود.
چنانچه هر قدرتى كه به مخالفت با اين كار خدايى برخيزد، خرد و نابود خواهد شد؛
2 - عدل جهانگير مژده و بشارتى است بر بشريت و نويدى است كه بشر روزى به آرزوى فطرى و خواسته عقلى خود، كه عدالت جهانى است، خواهد رسيد، و نا اميدى از بشر زدوده مى شود و اميد، بر قرار مى گردد؛
3 - آن كه حضرت مهدى شخص است معين و نامى و شناسا و از خاندانى معين، و هموست كه منظور خدا و رسول صلى الله عليه و آله است.
4 - طول عمر آن حضرت.
ارده ازلى بر اين تعلق گرفته كه حضرت مهدى عليه السّلام داراى عمرى دراز باشد و اين عنايتى است از طرف حضرت حق به او و به بشريت.
خداوند متعال، حافظ حيات آن حضرت است.
و اين كار، بجز از قدرت واسعه الهى، از هيچ فردى از افراد بشر ساخته نيست، بلكه مجموع افراد بشر و عموم جهانيان، قدرت بر اين كار ندارند و همگان، عاجز و ناتوان از اين امر عظيم هستند.
همان خدايى كه عمرى كوتاه به پدر حضرت مهدى عليه السّلام، يعنى حضرت عسكرى عليه السّلام، عنايت كرده كه در 28 سالگى حيات را بدرود كند و مدت امامتش، عمرى عنايت كرده كه از عمر نوح درازتر و مدت امامتش از مدت پيامبرى نوح بيشتر و طولانيتر است.
و اين رازى است از اسرار الهى كه كسى بر آن آگاه نيست؛
5 - اقامه عدل، كار هر كس نيست.
بسيارى از مردم، از اقامه عدل در خانه خود عاجز و ناتوانند، چه برسد بر اقامه عدل در شهرى يا در كشورى.
از اين رو، اقامه عدل به وسيله يك فرد مقدس در سراسر جهان، آن هم عدل ابدى و جاودانى، نشان مى دهد كه آن مرد بزرگ بايستى داراى عقلى فوق العاده و هوشى فوق العاده و دانشى فوق العاده و بينشى فوق العاده و قدرت روحى فوق العاده و خلقى عظيم باشد.
مردى بزرگ بايد و عزمى بزرگتر، روحى بزرگ بايد و فكرى بزرگتر و همتى بلند بايد و عظمتى بلندتر، تا قادر بر حل مشكلاتى كه پيش مى آيد، مشكلات فردى، مشكلات اجتماعى و مشكلات جهانى و عالمى؛
6 - اقامه عدل، وظيفه اى است اجتماعى نه فردى.
حضرت مهدى، بايستى داراى يارانى عالى مقام و اصحابى خردمند و دانا و امين و درستكار باشد. خوشخويى و خوش اخلاقى، شيوه آنان در رفتار و گفتار باشد و همگان خدمتگزار حضرتش بوده و او امر و رهنمودهاى حضرتش را بخوبى انجام دهند.
اينانند كه پاكيزگان بشر هستند؛ پيراسته از بيماريهاى روحى : خودخواهى، حرص و آز، حسد، سوءخلق، كينه؛ و آراسته به فضايل اخلاق و محامد صفات هستند؛
7 - نص مبارك از رحمت نامتناهى حضرت حق و نعمت بزرگ الهى بر بشر،
حكايت مى كند و از مهر مقدس الهى بر بندگان خبر مى دهد و ارمغانى كه سعادت جاودانى باشد و خوشبختى دو جهانى را همراه دارد؛
8 - لفظ ((ارض )) در نصّ شريف كه به جاى لفظ عالم استعمال شده، مطلبى را مى رساند و آن اختصاص عدل است به زمين. پس در ستارگان و كواكب و كرات آسمانى، عدلى وجود ندارد؛ چون بشرى وجود ندارد. اگر هم مخلوقى وجود داشته باشد، همانند بشر نخواهد بود؛ چون بشر است كه در سلسله جانداران، خواهان عدل و شايسته عدالت و داد است.
از اين، دانسته مى شود كه ستارگان و كرات آسمانى، محيط زيستى براى بشر نيستند و قابليت براى پيدايش بشر و سكونت او ندارند.
و بايستى بگوييم گياهان و حيوانات نيز در آنها وجود ندارند؛ البته گياهان و حيواناتى مانند گياهان و حيوانات زمين.
زيرا كه محيط زيست بشر، با محيط زيست نباتات و حيوانات، يكى است، آنچه كه بشر براى زنده بودن بدان نيازمند است، گياهان و حيوانات نيز بدان نيازمند هستند.
آن جا كه گياهى برويد، حيوانى مى پويد و انسانى مى جويد.
اگر غايت از خلقت گياهان و حيوانات، بهره بردن بشر است، به يقين، گياهى و جانورى مانند گياهان راضى و حيوانات زمينى، در آن جا يافت نمى شود و آسمانيان از زمينيان جدا هستند.
بشارات و اشارات
----------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد رضا صدر
باهتمام : سيد باقر خسرو شاهى
منبع : www.m-mahdi.com

نوشتن دیدگاه