گویی نماز، دلتنگ عبادت اوست و خاک، دلواپسِ سجده هایش!
گویی دعا منتظر ترنّم اوست و صحیفه، در انتظار تبسّم دستهایش!
گویی جهاد، آیینه ایمان اوست و واژه ها در انتظار جلوه خطبه هایش!
گویی شام غریبان، دلواپس ناله های عاشورایی اوست و «زینب علیه السلام »، دل نگران زخم دلش!
گویی عاشورا منتظر حضور اوست و کربلا منتظر ادامه نگاهش؛
نگاهی که نورانی دیدن و نورانی اندیشیدن را به نسل های خاموش بیاموزد!
سروش آسمانی، بشارتی را به «شهربانو» میدهد؛ بانویی که آسمان، مقابل عظمت نامش تواضع میکند و خورشید، به جمال معنوی اش رشک می برد.
بانویی که نام مبارکش همچون «صحیفه»، مقدس و همچون «کربلا» معطّر است.
بشارت میدهد طلوع نوری را که از مشرق عرفانی ولایت طلوع میکند و رنگین کمان هدایت خویش را ارزانی آسمان «ایران» میکند!
نوری که فصلی جدید از ایمان و اعتقاد در دل «پارسیان» پدید خواهد آورد تا شاهد ظهور عظمتی بی نظیر در تاریخ باشند؛ ظهور مشرقی ترین حکومت الهی.
مولای صحیفه های عاشقانه عبادت می آید تا آسمان به وجود فرزندان «نبوت» ببالد؛ به وجودی ببالد که عبادتش پیامبر وار و حلمش علی وار است.
کرامتش حسنی علیه السلام و شهامتش حسینی علیه السلام است.
خطبه هایش، آیینه سخنان زهرا علیه السلام و کلمات آتشین بیانش، بتشکن است.
وقارش وقار خلیل علیه السلام و کلامش کلام کلیم علیه السلام است.
از انفاس قدسی اش، مسیحا علیه السلام در شگفت و از شکیبایی وجودش، ایوب علیه السلام درس آموز است.
حضورش، ترکیببند حماسه کربلا و صحیفه کلامش، آیینه بشکوه عاشوراست.
درویش ترین امیر کشور دل که عارفانه ترین غزلها از تبسّم نگاهش میتراود و عاشقانه ترین دوبیتی ها از ترنّم دعایش.
می آید تا آسمان را درس تابندگی بیاموزد.
می آید تا زمین را از آسیب جهالت حفظ کند.
می آید تا دلهای مؤمن، بینیایش نمانند.
می آید تا کربلا بهانه ای برای ادامه زندگی داشته باشد.
می آید تا شام به وسعت تیرگی خویشتن بنالد.
می آید از مشرقی ترین لحظات شیرینِ خلقت، تا فرصتی تازه برای شادمانی ما باشد.
مولا!
سیر عابدانِ حقیقت افروز!
ای چلچراغ ایمان در فصلی از احاطه جهل! حضورت مبارک و ظهورت روشنی بخش سایه زار زمین است.
حضورت مغتنم و سایه لطفت بر سرمان مستدام باد!
سید علی اصغر موسوی
