تو ای  سرچشمه  پاكی  و  راد ی        كه  فطرت را   ز  جانت   آب دادی
تو  نوری  دیگران   شام   سیاهند         تو  فریادی  ،  دیگران   چو  آهند
تو  صبح  روشنی،  ما   كلبه  غم           تو  شادی ،  ما  سیاهیهای   ماتم
تو   از  نور  خدایی  ما  ز  خاكیم           تو  دریایی  و   ما   تیره   مغاكیم
تو  جان   مطمئنی     ما   پریشیم            توازخود رسته ما دربند خویشیم
مگر  تو  دیگری،  ما  نیز   دیگر            شگفتا    از    تو     الله   و اكبر
چه میگویم(تو و ما)این روا نیست           همانا   جز  قیاسی   نابجا  نیست
خرد خندد  بر این  ناپخته  سنجش           دل افتد زین«  توو مایی» برنجش
تو مرد هر چه ای ما خویش هیچیم          همانا  بهتر  كه   با مردان   نپیچیم
تو هر چندی تو هر گاهی تو بیشی            بجز حق  و نبی  از  جمله   پیشی
خلق  خون   تو را  آب  وضو  كرد           رخت   را   قبله  گاه   وضو  كرد
سحر  كز  شام،  صبح روشن   آمد           اشارتها   به    چشمان  تو    دارد
اگر  كوهی ،  بلند  استاده    كوهی           سرافرازی ، شكوهی، بی ستوهی
گر   اقیانوسی   اقیانوس      آرام             نه    آغاز   تو  پیدا،   نه   انجا
شب  تاریك  ر ا مرنج ،  شبی شب          بجز    حق حق    نداری      بر لب
سحر    آیینه ای   پیش     نگاهت           سپیده،   تیره فرشی    پیش راهت
تو  چون  موسیقی    نور  وجودی          جهان  ر ا بر لب  از  نامت سرودی
تو      آهنگ   بلند       كهكشانی            فرا خود   گوش  كن، باری زمانی
اگر گوشی    فرا داریم    بر چنگ           چه جز  نام تو  میگوید  به آهنگ؟
توانایی ،   ز     نامت   تاب   گیرد          سخن ،  از   آبرویت   آب   گیرد
شرف ،   بازوت   گیرد  تا   بخیزد          محبت ، آب  بر  دست تو    ریزد
چه  گویم  مهربانی ،  مادر  توست          بزرگی  ،چون  غلام  قنبر  توست
بهی ،  همسایه     دیوار     كوییت           نگاه   راستی    در    جستجوییت
شجاعت  ،  بیم دارد    از تو ، آری           كه  دردست  تو  بیند    ذوالفقاری
چو  شمشیر تو    با جسمی   ستیزد          چنان افتد    كه هرگز     بر نخیزد
علی را  دوشمنی جز   تیرگی نیست           در این عرصه امید چیرگی نیست 
علی را  دشمنی  یكسر  تباهی  است           سیاهی در سیاهی درسیاهی است
سیه   بازار  ستم  را    روی ناپاك           جها ن را روزگاران را به سر خاك
زمین   را،   تفته باد اول  كه گاهی           د ر    تافته   دل     می كرد   آهی
زمان  خاكت به سر بادا شب و روز           تو بودی  و  علی را دل پراز سوز
فلك   رقصان   زآهنگ علی     شد            علی ،  درهر چه آمد    منجلی شد
جهان،  موسیقی  شیدایی    اوست             زمان  لبریز  از    مولایی  اوست
بگو   مهرعلی،  مهری است  خاتم            نگر در نامه ات،   بی آن    فراهم
علی گل وین جهان چون شبنم اوست         خاوندا   كه   دری  یك  نم   اوست
چراغ    آفتاب   عالم    افروز    بود           چون  شعله ای ز آن آتش و سوز
دل  هر ذره    از     مهر علی     پر           جهان چو یك صدف، مهر علی در
به  مهرش     مهربانی     وام دارد            زنامش    گفته شیرین،  كام دارد
كجا داند كسی،  روح علی  چیست؟        كه می داند علی چون و علی كیست؟
جهان،  پیش رویش ذره ای   نیست        خدا،  تنها خدا ،    داند  علی كیست
تو میدانی دراین سینه چه غوغا ست          علی جوئی ما،  حق جوئی ماست
علی گو  تا   خروش    از جان ر آید            فغان   از  طارم  امكان     بر آید
بگو نامش،  گلستان كن    جهان را             جهنم را،    قیامت را،   زمان را
علی گو،  دانه شو    تا خود بر ویی            علی گو ، گام شو، تا خود بپوئی
علی گو، رود شو،بخروش در خویش           كه تا گیری  ره دریات  در پیش
علی گوی و   شكوفا شو ،   سمن وار        سری ازخاك ره، چون لاله بر دار
علی          آئین  من،     آیینه  من              علی شد ،   محرم این سینه من
دلم  از   انفجار غشق    خون است        علی جان،مهرت از جانم فزون است
دلم را گر سر جنگ است از توست          اگر این بیشه دلتنگ است از توست
ُگل   لبخند   مهرت،     كوكب  من                چراغ افرو  ز جان  هر شب من
به یادت   قایقی را    مانم    اكنون               روان بر موجهای عشق گلگون
به مهر   آرامشم ده     ای تو رهبر               سُكان داری كن  و تا ساحلم بر
دلم، از  چاه    كمتر نیست،    گاهی              نواز  این  قعر ژرفا  را به آهی
تو خود یاری كن و خود را نشان ده             چراغی   در كف ما  عاشقان ده
تو خود یاری كن و جان را بر افروز           مرااز شب بر آور، ای رخت روز
تو   خود   بذر سخن دانی    دهی آب           سخن   با معنی ات كی آورد تاب
همه  در لكنتیم،    بند از زبان     گیر       توخود وصف خودت را درمیان گیر
توئی      والاتر   از    اندیشه    من             بر آور شاخ وصف از ریشه من
ندارم    پیش تو    غیر     زبونی          چه گویم از تو،چون گویم كه چونی؟
حباب   از   موج نامدار    چه گوید           كفی    از   لجه دریا    چه   گوید
منم موری،    به جان افتاده  موری            تو آن جامی كه از نور و بلوری
مرا  پای  سخن  لغزنده  در خویش            توام راهی گشا ای نور، در پیش
چه گویم از تو   با غوغای این جان          نه من   آرام گیرم،    نی تو پایان