حضرت آية الله ((آقاى حاج سيد اسماعيل هاشمى )) نقل مى كند:
در زمان ((حاج شيخ عبدالكريم حائرى )) (رضوان الله تعالى عليه ) و داستان بى حجابى رضاخان قُلدر، دو تا پاسبان بودند كه خيلى اذيت مى كردند.
روزى زنى با روسرى از خانه بيرون مى آيد، يكى از اين پليسها او را تعقيب مى كند، آن زن هر چه او را قسم مى دهد و ((حضرت اباالفضل (ع ))) را شفيع قرار مى دهد در او اثر نمى بخشد)).
بلكه آن بى حيا توهين هم مى كند كه اگر اباالفضل كارى از او ساخته مى شد نمى گذاشت دستهاى او ...
همان روز بحمام مى رود و دلش درد مى گيرد، معالجات اثر نمى كند و بدرك مى رسد. غسّال گفته بود: ديدم ، مثل اينكه سيلى به صورتش خورده شده باشد صورتش سياه شده بود.
پليس ديگر شقاوت بيشترى داشت ، گاهى وارد خانه ها مى شد و زنها را از خانه بيرون مى آورد و روسرى از آنها برمى داشت . ((زنى او را به ((حضرت اباالفضل (ع ) قسم مى دهد كه اذيت نكن ، در جواب مى گويد: اگر ((حضرت كارى از او ساخته مى شد...)).
زن ناراحت مى شود و نفرين مى كند: ((حضرت عباس جزايت را بدهد)).
همان شب مامؤ ريت پيدا مى كند. كشيك بازار شود. وقتى مى خواسته از سوراخ درب اطاق نگهبانى نگاهى به بازار كند. ((دستى به پشت گردن او مى خورد و از اطاق بازار پائين مى افتد و به درك مى رسد)). روز بعد براى خوشحالى ، تمام بازار را چراغانى مى كنند كه ((حضرت اباالفضل (ع ) او را به مكافات خود رساند.(1)
منكه مى ميرم براى دست تو
چشم هفتاد و دو ملّت خون گريست
ساقى لب تشنه دريا بدوش
در نمازى با قنوت معرفت
لطف و احسان تو بى اندازه بُود
يك تجّلى كرد و عالم را گرفت
اشك هم بر سينه و سر مى زند
پيش چشمت هيچ كس بيگانه نيست
---------------------------------------
1-حضرت اباالفضل مظهر كمالات و كرامات، ص 447.
2-نماز شام غريبان، ص 94.
------------------------------
على مير خلف زاده
