از آنجا که انسان يک موجود اجتماعى است، جامعه بزرگى که در آن زندگى مى کند از يک نظر همچون خانه او است و حريم آن همچون حريم خانه او محسوب مى شود، پاکى جامعه به پاکى او و آلودگى آن به آلودگيش کمک مى کند.
روى همين اصل در اسلام با هر عملى که جو را مسموم يا آلوده کند، شديداً مبارزه شده است.
اگر مى بينيم که در اسلام، با غيبت و تهمت شديدا مبارزه شده، يکى از فلسفه هايش اين است که در نتيجه تهمت زدن به اشخاص، جامعه آلوده مى شود و در نتيجه کل جامعه به فساد اخلاقى کشيده مى شود و اگر دستور عيب پوشى داده شده، يک دليلش همين است که گناه، جنب? عمومى و همگانى پيدا نکند.
گناه آشکارا، اهميتش بيش از گناه مستور و پنهان است.
يکى از صفات خطرناک و اعمال زشت ، اشاعه فحشا و شايعه پراكنى است که بعضى از افراد گرفتار آن هستند.
قرآن مجيد در اين زمينه مى فرمايد:
« إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَن تَشِيعَ الْفَاحِشَةُ فِى الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ فِى الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ  ؛ کسانى که دوست دارند زشتى ها در ميان مردم با ايمان شيوع يابد عذاب دردناکى براى آن ها در دينا و آخرت است و خداوند مى داند و شما نمى دانيد.»
در اين رابطه به روايتى که از امام على بن موسى الرضا(عليه السلام) نقل شده است توجه فرماييد:
«المذيع بالسيئ? مخدول و المستتير بالسئ? مغفور له : آن کس که گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آن کس که گناه را پنهان مى دارد مشمول آمرزش الهى است.»
ونيز اگر مى بينيم که در آي? فوق موضوع اشاعه فحشا با بيانى بسيار شديد و فوق العاده محکوم شده ، به همين دليل است.
اصولاً گناه همانند آتشى است، هنگامى که در نقطه اى از جامعه آتش روشن شود بايد سعى و تلاش نمود تا آتش خاموش و يا مهار گردد، اما اگر به آتش دامن زنيم و آن را از نقطه اى به نقطه ديگر ببريم،حريم آن، همه جا را فرا گرفت و کسى قادر به کنترل آن نخواهد بود.
از اين گذشته، عظمت گناه در نظر عامه مردم و حفظ ظاهر جامعه از آلودگيها،خود سد بزرگى در برابر فساد است، اشاعه فحشاء و نشر گناه و تجاهر و فسق اين سد را مى شکند، گناه را کوچک مى کند و آلودگى به آن را ساده مى نمايد.
در حديثى از پيامبر (صلى الله عليه و آله) نقل شده است : «من اداع فاحش? کان کمبتدئها ؛ کسى که عمل زشتى را نشر دهد مانند آن کسى است که آن را در آغاز انجام داده است.»
در حديث ديگرى امام موسى بن جعفر (عليهماالسلام) نقل شده: که مردى خدمتش رسيد و عرض کرد: فدايت شوم، از يکى از برادران دينى (انجام) کارى را نقل کردند که من از آن کار خوشم نيامد، ار خودش پرسيدم، انکار نمود، در حالى که جمعى از افراد موثق اين مطلب را از او نقل کرده اند، امام فرمود: «گوش و چشم خود را در مقابل برادر مسلمانت تکذيب کن، حتى اگر پنجاه نفر سوگند خوردند که او کارى کرده و او بگويد نکرده ام از او بپذير و از آن ها نپذير، هرگز چيزى که ماي? عيب و ننگ او است و شخصيتش را از ميان مى برد، در جامعه پخش مکن که از آن هايى خواهى بود که خداوند در بار? آن ها فرموده: «کسانى که دوست مى دارند زشتى ها در ميان مؤمنان پخش شود، عذاب دردناکى در دنيا و آخرت دارند.» 
از اميرالمؤمنين (عليه السلام) نقل شده: «ضع امر اخيک على احسنه حتى يأتيک ما يغلبک منه و لا تطنن بکلم? خرجت سوءاً و انت تجد لها فى الخير محملاً ؛ کار برادر (دينى خويش را) بر خير و صلاح بنا بگذار تا اينکه خلافش روشن شود و گمان بد بر او مبر، مادامى که
مى توانى کار او را حمل بر صحت کني.»
خلاصه بايد بدانيم روزى از همه اعضاء و جوارح ما حساب دقيق مى شود.
چنانکه قرآن مجيد مى فرمايد: «وَلاَ تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ كُلُّ أُولـئِكَ كَانَ عَنْهُ مَسْؤُولاً  ؛ از آنچه که نمى دانى پيروى مکن، چرا که گوش وچشم و دلها همه مسؤولند.»

نوشتن دیدگاه