1952. سفارش به وحدت
وصى بها جيشه حين بعثه الى العدو: اياكم و التفرق! فاذا نزلتم فانزلوا جميعا، و اذا ارتحلتم فارتحلوا جميعا.
امام عليه السلام به سپاهى كه به جانب دشمن فرستاد، سفارش كرد: از تفرقه و اختلاف برحذر باشيد و هرگاه خواستيد جايى فرود آييد، باهم فرود آييد و هرگاه خواستيد كوچ كنيد با هم كوچ كنيد. (1)
1953. علت تفرقه
انما انتم اخوان على دين الله، ما فرق بينكم الا خبث السرائر، و سوء الضمائر.
همانا شما به خاطر دين خدا برادر هم هستيد، شما را جز پليدى باطن ها و بدى درون ها از هم جدا نكرده است.
1954. سرنوشت انسان تنها (2)
الزموا السواد الاعظم؛ فان يد الله مع الجماعه. و اياكم و الفرقه! فان الشاد من الناس للشيطان، كما ان الشاد من الغنم للذئب.
همواره با جمعيت هاى (طرفدار حق) باشيد كه دست خداوند با جمعيت است، از پراكندگى و متفرق شدن دورى كنيد كه (انسان تنها) طعمه شيطان است چنان كه گوسفند تك رو، طعمه گرگ است. (3)
1955. اهميت دل هاى متفق
انه لا غناء فى كثره عددكم مع قله اجتماع قلوبكم.
به راستى كه بسيارى تعداد شما با كمى اجتماع دل هايتان سودى نمى بخشد. (4)
1956. نعمت در سايه اتحاد
اياكم و التلون فى دين الله؛ فان جماعه فيما تكرهون من الحق، خير من فرقه فيما تحبون من الباطل. و ان الله سبحانه لم يعط احدا بفرقه خيرا ممن مضى، و لا ممن بقى.
مبادا در دين دورويى ورزيد كه همبستگى و وحدت در راه حق
گرچه كراهت داشته
باشيداز پراكندگى در راه باطل
گرچه مورد علاقه شما باشدبهتر است؛
زيرا خداوند سبحان نه به گذشتگان و نه به آيندگان چيزى را با تفرقه عطا نفرموده است. (5)
1957. پيامد اختلاف
احذروا ما نزل بالامم قبلكم من المثلات بسوء الافعال، و ذميم الاعمال فتذ كروا فى الخير و الشر احوالهم، و احذروا ان تكونوا امثالهم.
فاذا تفكرتم فى تفاوت حاليهم، فالزموا كل امر لزمت العزه به شانهم، و زاحت الاعداء له عنهم، و مدت العافيه به عليهم، و انقادت النعمه له معهم، و وصلت الكرامه عليه حبلهم، من الاجتناب للفرقه، و اللزوم للالفه، و التحاض عليها، و التواصى بها، و اجتنبوا كل امر كسر فقرتهم، و اوهن منتهم، من تضاعن القلوب، و تشاحن الصدور، و تدابر النفوس، و تخاذل الايدى.
و تدبروا احوال الماضين من المومنين قبلكم... فانظروا كيف كانوا حيث كانت الاملاء مجتمعه، و الاهواء موتلفه، و القلوب معتدله، و الايدى مترادفه، و السيوف متناصره، و البصائر نافذه، و العزائم واحده. الم يكونوا اربابا فى اقطار الارضين، و ملوكا على رقاب العالمين. فانظروا الى ما صاروا اليه فى آخر امورهم، حين وقعت الفرقه، و تشتتت الالفه و اختلفت الكلمه و الافئده، و تشعبوا مختلفين، و تفرقوا متحاربين، قد خلع الله عنهم لباس كرامته، و سلبهم غضاره نعمته. و بقى قصص اخبارهم فيكم عبرا للمعتبرين.
از بلاهايى كه به سبب اعمال زشت و نكوهيده بر سر ملت هاى پيش از شما آمد بپرهيزيد و احوال خوب و بد آنان را به ياد آوريد و از اين كه چون آنان باشيد دورى كنيد. اگر در احوال نيك و بد آنان بيانديشيد، همان كارى را عهده دار مى شويد كه عزيزشان گرداند و دشمنانشان را از آن ها دور ساخت و تندرست نگاهشان داشت و نعمت و فراوانى به سراغشان آمد و نيكوكارى و بزرگوارى باعث پيوند آنان گرديد و آن از تفرقه و پراكندگى اجتناب ورزيدن و به يكديگر مهربانى كردن و همديگر را به اين كار تشويق نمودن است و از كارهايى كه پشت آنان را شكست و قدرت آنان را از بين برد دورى كنيد، كارهايى چون كينه ورزى دل ها و دشمنى سينه ها و پشت كردن جان ها به يكديگر و دست شستن از يارى هم و در احوال مومنان پيش از خود نيز بيانديشيد... و بنگريد كه آنان چگونه بودند، آن گاه كه جمعيت ها فراهم بودند و خواسته ها يكى بود و دل ها يكسان بود و چگونه دست ها يار هم بودند و شمشيرها به كمك يكديگر مى آمدند و بينش ها ژرف و اراده ها يكى. آيا مهتران سراسر زمين نبودند و بر گرد جهانيان شهريارى نمى كردند؟ نيز به فرجام كار آن ها بنگريد! آن گاه كه در ميانشان جدايى افتاد و رشته الفت از هم گسست و سخن ها و دل هايشان از هم جدا گشت و به دسته هاى گوناگون تقسيم شدند و دسته دسته شده به جان هم افتادند. در اين هنگام خداوند جامه كرامت را از تن آنان بركند و نعمت هاى فراوانش را از ايشان گرفت و داستان سرگذشت آن ها در ميان شما ماند تا درسى عبرتى براى عبرت آموزان باشد. (6)
1958. پيروزى با جمع است ولو باطل!
و الله لا ظن ان هولاء القوم سيدالون منكم باجتماعهم على باطلهم، و تفرقكم عن حقكم.
به خدا سوگند، گمان مى كنم كه اين قوم به زودى بر شما چيره شوند؛ زيرا آنان در باطن خود يكپارچه و متحدند و شما در حق خود دچار تفرقه و پراكندگى هستيد. (7)
1959. اختلاف و نابودى
ان لبنى اميه مرودا يجرون فيه، و لو قد اختلفوا فيما بينهم ثم لو كادتهم الضباع لغلبتهم.
همانا بنى اميه را ميدان مهلتى است كه در آن مى تازند و آن گاه كه در ميانشان اختلاف افتد، كفتارها بر آنان چيره گردند.
1960. دليل اختلاف دعوت ها (8)
ما اختلفت دعوتان الا كانت احداهما ضلاله.
هيچ گاه دو دعوت بر خلاف يكديگر نشد، مگر اين كه يكى از آن دو گمراهى بود. (9)
1961. اختلاف كيفرى الهى است
لما قال له بعض اليهود: مادفنتم نبيكم حتى اختلفتم فيه! فقال عليه السلام: انما اختلفنا عنه لا فيه، و لكنكم ما جفت ارجلكم من البحر حتى قلتم لنبيكم، اجعل لنا الها كما لهم الهه فقال انكم قوم تجهلون.
يك نفر يهودى به على عليه السلام گفت: هنوز پيامبر خود را دفن نكرده، درباره او دچار اختلاف شديد!
حضرت فرمود: ما در جانشينى او اختلاف كرديم نه درباره خود او. اما شما هنوز پاهايتان از آب دريا نخشكيده بود كه به پيامبرتان گفتيد: همچنين كه آنان را خدايان است براى ما نيز خدايى در نظر بگير، پس او گفت شما مردمى نادانيد. (10)
1962. پايه هاى كفر
الكفر على اربع دعائم: على التعمق، و التنازع، و الزيغ و الشقاق. فمن تعمق لم ينب الى الحق؛ و من كثر نزاعه بالجهل دام عماه عن الحق؛ و من زاغ ساءت عنده الحسنه؛ و حسنت عنده السيئه، و سكر سكر الضلاله؛ و من شاق و عرت عليه طرقه، و اعضل عليه امره، و ضاق عليه مخرجه.
كفر بر چهار پايه استوار است: كنجكاوى، تنازع، كج دلى و تفرقه اندازى، پس كسى كه راه كنجكاوى از اسرار ديگران را در پيش گيرد، به راه حق باز نگردد و كسى كه از روى نادانى به نزاع و ستيزه برخيزد، همواره از ديدن حق نابينا مانده و كسى كه كج دلى دارد، نيكى را بد شمارد و كار بد را نيك پندارد و در مستى گمراهى به سر برد و كسى كه در ميان مردم تفرقه اندازد و تك روى كند، به راه هاى سخت و هراسناك افتد و كارها بر او غير قابل حل گردد و در تنگنايى افتد كه نتواند از آن بيرون آيد.(11)
1963. همداستانى بر تفرقه
اجتمع القوم على الفرقه، و افترقوا على الجماعه، كانهم ائمه الكتاب و ليس الكتاب امامهم.
مردم بر جدايى هم داستان شدند و از جماعت گشتند، گويى آنان پيشواى قرآن اند نه قرآن پيشواى آنان. (12)
--------------------------
1-نامه 11.
2-خطبه 113.
3-خطبه 127.
4-خطبه 119.
5-خطبه 176.
6-خطبه 192.
7-خطبه 35.
8-حكمت 464.
9-حكمت 183.
10-حكمت 317.
11-حكمت 31.
12-خطبه 147.
---------------------
عباس عزيزى

نوشتن دیدگاه