امشب زچه در خلد، نبى مى گويد
زهراى بتول با على مى گريد
گويا كه عزاى خسرو طوس رضاست
زيرا كه محمد تقى مى گريد
قبله هفتم
در هر پگاه كه خورشيد بر مردم مدينه سلام مى كرد، مردى متين و با هيبت را مى ديد كه ميان موجى از نور با گامهاى شمرده خود به طرف مسجد شهر حركت مى نمود خورشيد اين گامها را تا درب مسجد تعقيب مى كرد و مى شمرد، امام از آنجا تا كنار مرقد رسول خدا(ص) چيزى جز نور نبود كه بشمارد حتى گامها هم ديگر استوانه هايى از نور بودند و خورشيد در حسرت ان نور مى سوخت و در پشت كوههاى مدينه پناه مى گرفت اما از ميان شكاف كوهها ان مرد را مى ديد كه در كنار مرقد پدر نشسته است و با او سخن مى گويد ان چنان كه دو دوست و دو عاشق نجوا مى كنند، چونان مريدى با مردا خويش.
و اكنون بيش از هزار سال است كه خورشيد ان گامها نمى شمارد و ديگر ان قامت و قدمها را نمى بيند اما هزاران و ميليونها انسان را مى بيند كه به پاس  خاطره ان مسير نورانى و ان گامهاى ربانى جان داده اند و او با همان گامها به هنگام عروج ان جانها بر بالين آنها حاضر مى شد، و در چشمان آنها خاطره خود را زنده مى كرد و آنها را به بهشت جاودان نويد مى داد و باز دوباره بر مى گشت به سوى مسجد النبى كنار مرقد پدر مى نشست و گاه نجوا و گاه شكايت مى كرد او فرزند رسول خد على ابن موسى الرضا است او هشتمين امام و هشتمين پرتو از خورشيد ولايت و دهمين اختر در آسمان عصمت و تنها امام حاضر در ايران. كينه ان حضرت امام رضا عليه السلام را ابوالحسن ثانى است، اهميت و موقعيت استثنائى امام در دوران امامت ايشان موجب شد كه امامان پس از ايشان را تماما به ابن الرضا شناسند. امام على ابن موسى الرضا عليه السلام پس از شهادت پدر بزرگواراش امام كاظم عليه السلام در سال 183 هجرى امامت و دعوت خود را اشكار ساخت و بى پروا به رهبرى و هدايت امت همت گماشت، دوران امامت امام هشتم عليه السلام با سالهاى خلافت سه خليفه مقتدر و مسلط بر امور مصادف شد، اولين آنها هارون الرشيد عباسى فرزند مهدى عباسى بود خلافت هارون كه بى شك پر نفوذترين و مقتدرترين خلفاى عباسى بود در سال 193 هجرى پايان پذيرفت و اين سال برابر بود با دهمين سال امامت حضرت على ابن موسى الرضا عليه السلام.
در زمان هارون، امار انسانهايى كه تحت حكومت او بودند نزديك به هشتصد ميليون نفر بود و حكم او را بيش از چهل كشور اسلامى و غير اسلامى، گردن مى نهادند.
در ده سالى كه هارون، امام رضا عليه السلام را درك كرد، فرصت ان را نيافت كه خطرى را متوجه امام رضا عليه السلام سازد و بالاخره به علت اغشاشاتى كه در شرق ايران رخ داده بود هارون مجبور شد خود با سپاهيان به سوى خراسان برود، اما در نيمه راه بيمار شد و در طوس مرگش فرار رسيد و در همانجا در منطقه اى به نام سناباد مدفون شد.
هارون الرشيد پس از خود، امين را براى خلافت تعيين كرده بود و از او تعهد گرفته بود كه پس از او مامون خليفه شود و نيز حكومت ايالت خراسان در زمان خلافت امين در دست مامون باقى بماند. اما امين به هيچيك از تعهداتى كه به پدر داده بود عمل نكرده و در سال 194 هجرى چند ماه پس از فوت هارون مامون را از ولايتعهدى خود عزل كرد و فرزند خود موسى را به اين مقام نصب نمود، همين قضيه موجب شد كه ميان امين خليفه هارون و مامون كه در ان زمان والى خراسان بود، جنگهاى خونينى درگيرى و آتش جنگ ميان ان دو برادر فاصله اندازد تا اينكه در سال 198 هجرى امين كشته مى شود و مامون بر مسند خلافت تكيه مى زند اما على سنت عباسى ها مركز خلافت را به مرو مى برد و بساط خلافت خود را در ميان غير عربها پهن مى كند.
امام على ابن موسى الرضا عليه السلام نه تنها در اين درگيريهاى سراسر باطل و فاسد، شركت نجست و هيچ گونه دخالتى، له يا عليه هيچ كس از طرفين نزاع نكردند، بلكه در طول اين مدت كه ميان خاندان سلطنت اختلاف بروز كرده بود و فرصت مناسب به دست آمده بود نهايت استفاده را مى بردند و با يك برنامه حساب شده به ارشاد و ترتيب پيروان خود مى پردازند.
با به قدرت رسيدن مامون در سال 201 هجرى در جريان يك توطئه زيركانه از ناحيه دستگاه عباسى امام رضا عليه السلام در ماه رمضان همان سال از مدينه به سوى خراسان و بطور مشخص به سمت شهر مرو فرا خوانده شدند كه در ان سالها مهمترين شهر خراسان و مركز خلافت عباسى بود.
امام عليه السلام وقتيكه مواجه با غير عادى بودن دعوت آنها شد و معلوم شد كه آنها مامور بردن امام عليه السلام به نزد خليفه هستند با كمال نارضايتى تن به اين سفر ناخواسته داد و به انحاء مختلف به مردم مدينه و خويشان خود تفهيم كرد كه در اين سفر بازگشتى نخواهد بود مگر به سوى خدا، سوز و گدازى كه امام عليه السلام هنگام وداع با قبر پيامبر از خود بروز داد، همه را متاثر ساخت و در ضمن معلوم كرد كه اين وداع يك وداع معمولى نيست، بلكه وداع با قبرى است كه ديگر ان را نخواهد ديد.
حضرت امام على ابن موسى الرضا عليه السلام، اين مظهر روشنگرى، هدايت و بيدار سازى امت در ميان راه نيز از مسئوليت امامت غفلت نداشتند و هنگامى كه در نيشابور كه شهر هزاران دانشمند و محدث بود، گروهى از او حديث خواستند، در جمله اى كوتاه بر اصلى ترين مشكل مسلمين در ان عصر انگشت گذاشت و حديث مهم و اصولى سلسله الذهب را نقل فرمود و به شيوه خاصى به اهميت عترت و همراهى ان با قرآن اشاره نمود:
كلمه لا اله الا الله حصنى فمن دخل حصنى امن من عذابى، بشرطها و شروطها و انا من شروطها
اعتقاد به لا اله الا الله قلعه امن خداست كه هر كس وارد ان شود از عذاب حق ايمن مى ماند. بايد از اسارت طاغوتها به در آمد و بند بندگى هارونها و مامونها را از دست و دل گشود رو به خدا و ائمه هدى كه كانون ازادى و ازادگى اند كرد اما بشرطها و شروطها و انا من شروطها عقيده به امامت من از شرايط داخل شدن در اين حصار امن و قلعه ايمن است.
حضرت رضا عليه السلام هنگام ورود به مرو با استقبال مشتاقانه و شگفت انگيز مردم روبرو شد و بدين ترتيب بار ديگر جاذبه حق در برابر ديدگان حق طلب نمايش يافت.
اقامت امام عليه السلام در ايران اگر چه از حيث سياسى و نقطه نظرهاى تاريخى بى نهايت مهم و تعيين كننده بود، اما چندان به طول نيانجاميد، بطوريكه دو سال پس از ورود امام به خراسان يعنى در پايان ماه صفر سال 213 هجرى، امام عليه السلام را از طريق وارد كردن سم به بدن مطهرشان مسموم و شهيد كردند.
ارى اگر از رسول دم بزنى و راه توحيد پيمانى، بايد سپر رسالت شوى، يا سالها در نخلستان غربت، سر در چاه بى كسى فرياد بزنى، يا در بيابان عطش، بى قطره اى اب سرا پا خون شوى و يا در تنگ ترين جا سنگينى زنجيرها را به جان بخرى و رضا يادگاران اين قبيله است و از سرنوشت آنها برخوردار.
چرا كه سرگذشت او تاريخ فشرده زندگى انهاست، همانند آنان سايه سياه ستم را نمى تواند ببيند و ارام بنشيند.
مامون خوب مى دانست كه او همانند مادرش زهرا، مدافع نا ارام حق و سنگردار جبهه امامت است و اين جدى ترين خطر براى حضور بى نور اوست از اين رو ان حضرت را در پنجاه و چهار سالگى مظلومانه به سراى جاودانگى كوچ داد.
او به خوشايند خدا خشنود بود، مرز رضايتش ناشناخته و درياى احساسش  بيكرانه است چه زود راضى ميشود رضا و چه سيع حاجت ميدهد! ابر كرمش ‍ همواره سايه گستر است و باران لطفش بر هر زائر دلسوخته اى ميبارد همه غريبند و او غريب غريبان است.
همه رئوفند و امام رئوف لقب اوست.
همه خورشيدهاى كهكشان ولايتند و او خورشيد دائر انهاست همه مهربانند و او ويژگى اش مهربانى است. بركت از دست ائمه عليه السلام فرو مى ريزد و رافت از نگاهشان ميتراود و او رافتش ديدنى، چشيدنى و حس شدنى است.
همين كه پا به صحن حضور و رواق ديدارش ميگذارى، نسيم مهر به پيشوازت مى آيد و جان و دلت را گرم در بر مى گيرد. خستگى راه را از جانت مى شويد و پيروزى دلپذير و حياتى نو به تو مى بخشد، جمعى فشرده گرد ضريحى مقدس  پروانه وار مى چرخند و هر كس ارزويى در سينه پرورش داده كه اينجا با تمام وجود بر زبان آورده، با اشكهاى گرم و ملتسمانه اش تقاضا مى كند. رضا زود راضى ميشود حتى اگر نيازت را بر زبان نياورى فقط در دل سرگرم ان باشى، خواسته ات را مى داند و بر مى آورد. حاجت گرفتن همه اين نيست كه انچه را تصور مى كنى نياز توست در كفت بگذارند، چه بسا اين ارامبخش تو نباشد، بلكه در عوض چيزى ميدهند كه اميد بخش و دلگرم كننده توست. راستى همين بس كه تو را پذيرفته و جرعه اى اسايش در كامت مى ريزد و سبك ميشوى و از معادش اسوده و دل ارام وداع مى كنى،
از اينرو بارگاه او قبله هفتم ناميده شده و چون كعبه و كربلا و مدينه، نجف، كاظمين، سامرا مقدس و ملكوتى است، فرشتگان به ان رفت و آمد دارند و در و ديوارش با پروبالشان اشناست و ساكنان عرش زائر و ناظر انند.
كعبه اهل دل و مطاف دلدادگان ولايت است. زيارت او حج بى استطاعت است و مشهدش همواره بوى كربلا مى دهد.
زائر، گر به چشم دل نگرى
بنگرى خود مدينه دگرى
حرم هشتمين امام اينجاست
نجف و وادى السلام اينجاست
اين مقام خدا پسند و رفيع
كى بود كمتر از مزار بقيع
كاظمين است و سامرا اينجا
هم حسين است و كربلا اينجا
از ورودت به اينچنين گلشن
مقدمت خير و ديده ات روشن
شهادت هشتمين پيشواى عالم تشيع بر تمامى شيعيان جهان تسليت باد
عالم آل احمدى
اى به سرير ارتضا ضابطه رضا- رضا
اى به رضاى تو رضا در دو سرا خدا رضا
اى به شهادت كرم حجت حى ذوالنعم
اى به روايت قلم تعز من تشا رضا
اى به مشيت قدر زينب لوح بندگى
اى به قضاوت قضا حاكم بر قضا رضا
اى به صحيفه زمان مطلع شعر شاعران
اى به حروف ابجدى واژه پر بهار رضا
تو مظهر درايتى - مكمل ولايتى
سمبل هر حكايتى به بخشش و سخا رضا
تو ضان شفاعتى كه از ضامنت تو حق
عفو كند گناه ما به موقع جزا رضا
حجت حى سرمدى دسته گل محمدى
عالم آل احمدى به امر كبريا رضا
نام تو گشته مشتق از نام على مرتضى
ز آنكه تويى به خلق و خو على مرتضى رضا
تو هفتمين وديعه خدا به نص كوثرى
كه فخر بر تو مى كند سيده النساء رضا
ز بعد حضرت بتول كه هست بضعه رسول
پاره تن فقط تويى به ختم الانبيا رضا
لواى صلح مجتبى داده خدا بدوش تو
كه در قعود تو بود قيام كربلا رضا
عصاره عبادت سيد ساجدين تويى
كه از قيام تو بود قيام ما به پا رضا
زنده ز علم تو بود مكتب باقرالعلوم
كه از تو گشته منجلى علوم ماسوا رضا
به فقه و دانش و اصول تويى به ملك اين جهآن
رمز بقاى مذهب و مكمل ولا رضا
تاج ولايت به سر، موسى جعفرت پدر
كه صد كليم بر درت ستاده با عصا رضا
تويى رئوف ميزبان كه با ورود ميهمان
به خنده لعل لب كنى بسان عنچه وا رضا
تو ان طبيب حاذقى كه از عنايت و كردم
بدون نسخه ميدهى بدرد ما شفا رضا
سه نوبت از ره كرم به داد شيعيان برس
كه حكم تام در كف داده حق
از لايت تو بهر ما قفل در جهنم است
كليد ان براى ما بهشت جانفراز رضا
تويى كه نقش شير را به يك اشاره جان دهى
كه بر دريد منكر ولايت تو را رضا
شاعر ژوليده منم كه گشته ام گداى تو
چه مى شود عنايتى كنى تو بر گدا رضا
مرثيه گروهى در شهادت امام على بن موسى الرضا عليه السلام
اى يادگار زهرا (2)
يا ثامن الائمه (2)
محبوب حق تعالى (2)
يا ثامن الائمه (2)
رضا رضا رضاجان (3)
اكنون به ياد رويت
زديده خون فشانيم
اگر چه الوده ايم (2)
ما بر تو مهمانيم (2)
رضا رضا رضا جان (3)
آتش به پيكرت زد
زهر جفاى مامون
عمر تو را سر آورد
دسيسه هاى مامون
جان رسول اكرم (2)
سوزد در آتش غم (2)
رضا رضا رضا جان (3)
در وقت دادن جان
اين يادگار حيدر
روى زمين مى غلطيد
ميگفت كجائى مادر
جواد من كجائى (2)
شد موسم جدائى (3)
رضا رضا رضا جان (3)
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه