اعترافات عمر درباره امير مؤمنان على(عليه السلام)
امتيازات سه گانه على(عليه السلام)

احمد حنبل و ديگر محدّثين و تاريخ نگاران سنّى با اسناد مختلف و راويان متعدد آورده اند كه عمر گفت:
«لقد اُعطى على بن ابى طالب ثلاث خصال، لان تكون لى خصلة منها أحبّ إلى من أن اُعطى حمر النّعم
قيل: و ما هُنّ يا اميرالمؤمنين؟
قال: تزوّجه فاطمة بنت رسول الله(صلى الله عليه وآله وسلم) و سكناه المسجد مع رسول الله(صلى الله عليه وآله وسلم)يحل له فيه ما يحل له، والرّاية يوم خيبر»(152)
سه خصلت به على بن ابى طالب إعطاء گرديد كه اگر يكى از آنها به من إعطا مى شد در نظرم محبوب تر از شتران سرخ موى بود ]كه در آن عصر بسيار زيبا و ارزشمند بودند[ .
به او گفته شد: آن سه چيز كدام است اى اميرالمؤمنين؟
عمر گفت: همسرى فاطمه زهرا دختر پيامبر .
سكونت او با پيغمبر در مسجد و حلال شدن براى وى، آنچه را كه بر پيغمبر حلال بود; همانند آزادى رفت و آمد و توقف در مسجد.(153)
و پرچم دارى او در جنگ خيبر ـ (كه پيروزى مسلمانان را بر يهوديان خيبر به همراه داشت و سبب افتخار و سرافرازى على(عليه السلام) گرديد).

_________________________________________________
(152) فضائل الصحابه احمد حنبل، حديث شماره 1123، مناقب احمد شماره، 245 . مستدرك حاكم، 3/125 با اعتراف به صحت آن . نيز تلخيص مستدرك از شمس الدين ذهبى . مناقب خوارزمى اواسط فصل 19 ص238 . تاريخ دمشق ابن عساكر ـ بخش امام على(عليه السلام) ـ 1/239 شماره 282 . رياض النضره محبّ طبرى، 2/192 و در چ بيروت، ص 139 . البدايه و النهايه ابن كثير، 7/341 . مجمع الزوائد هيثمى، 9/120 به نقل از مسند كبير ابو يعلى . فرائد السمطين جوينى، 1/345 . نظم درر السمطين، ص129 . اسنى المطالب جزرى، ص12 چ بيروت . تاريخ الخلفاء سيوطى، ص 116 ، و در چاپ ديگر مصر، 1/172 به نقل از ابويعلى . خصايص الكبراى او، 2/243 . صواعق المحرقه ابن حجر، ص 76 . كنز العمّال متقى هندى (13/110 و116) به نقل از مسند ابن ابى شيبه . منتخب كنز العمّال ـ چاپ حاشيه مسند احمد ـ 5/44 . مرآة المؤمنين ولى الله لكهنوى، ص86 . ينابيع الموده قندوزى باب 59 ، ص343 . تفريح الاحباب محمّد جمال الدّين قرشى هاشمى هندى، ص351 . اِزالة الخفاء عن خلافة الخلفاء شاه محمّد ولى الله دهلوى حنفى، 1/289، چ كراچى . الروض الازهر مولوى قلندر هندى كاكوردى، ص97 و100 ، چ حيدر آباد به دو سند جواهر البحار نبهانى لبنانى 1/339، چ حلبى مصر . ارجح المطالب امرتسرى، ص411 . وسيلة النجاة محمّد مبين هندى، ص106 . توضيحاً جهت آگاهى تفصيلى بر اسامى راويان و متون روايات مراجعه شود به الغدير علاّمه امينى، 3/202 ـ 212 .
(153) اين جمله اشاره به حديث سد ابواب است كه بطور خلاصه در سالهاى اول هجرت بدستور پيامبر مسجد مدينه برپا شد و تعدادى از صحابه كه خانه هاى آنها مجاور مسجد بود هر يك درى به مسجد باز كردند و براى رفت و آمد بمسجد از آن استفاده مى كردند و از جمله خانه على بود كه مسيرش به بيرون فقط از طريق مسجد بود و اطرافش خانه هاى زوجات پيغمبر(صلى الله عليه وآله) قرار گرفته بود.
پس با گذشتن مدّتى پيامبر بامر الهى دستور فرمود تمام درهاى خانه ها به مسجد مسدود و بسته گردد و تنها در خانه على مفتوح و آزاد اعلام شد.
و به روايت جابر بن سمره حتّى عباس عموى آن حضرت كه مى خواست درب فرعى مانند از خانه اش به مسجد باز باشد به او اجازه داده نشد و بدين ترتيب على آزاد بود كه حتّى با حال جنابت در مسجد رفت و آمد يا توقف كند.
و اين قضيه را ده ها نفر از صحابه نقل نموده همچنانكه دهها نفر محدّثين و تاريخ نگاران بطور مفصّل آن را روايت كرده اند و بالاخره اين يك امتياز غير قابل انكارى بود براى مولاى متقيان على(عليه السلام).