منیره زارعان

باوری پربها

خدایا، امروز و فردا و فرداها می‏گذرد و من کوله بار عمل بر دوش گرفته، از گذرگاه دنیا گذشته، به سوی تو خواهم آمد و به انتظار نتیجه عملم خواهم نشست. خدایا، باور معاد و یاد روز حساب، عملم را بها می‏دهد و به نیکی می‏کشاند؛ پس از عزیز، هرگز مرا از یاد روز قیامت غافل مساز.
خدایا، مرا از زیان‏کارترین انسان‏ها قرار مده. از آنان که معادِ تو را باور ندارند و بدین غفلت، عملشان یکسره تباه و بی‏قدر است؛ هر چند در دل خیال عملی نیک بپرورد. رحیما، مرا از آنانی قرار ده که امید به لقای تو بسته‏اند و تنها و تنها تو را باور کرده‏اند؛ آنان که توشه عملشان پر از عمل نیک و شایسته است، آنان که در روز واپسین حساب نزد تو سربلند و پیروزند و آنان که به شایستگی عملشان در باغ‏های بهشتی جا می‏گیرند و سعادت را دریابند.

فرجامی شگرف

چه سخت است باور فرجامی که خواهد آمد؛ مردن، پوسیدن، از میان رفتن و باز زنده شدن، شکل یافتن، برخاستن و به تماشای تمامِ کرده‏ها، گفته‏ها، شنیده‏ها و اندیشه‏هایِ دوران زندگی دنیایی نشستن و به هر عمل کیفر و پاداش دیدن. باوری سخت است، اما آیا انسان به یاد نمی‏آورد که آفریده شده، حال آنکه هیچ نبوده است؟ خدایا، مرا در این باور شگرف یاری کن، تا بدان باور بر زندگی‏ام رنگ امید بزنم. ایمان به آن را لحظه‏ای از دلم خارج مکن، تا لحظه‏ای پای بر خطا مکشم. یادش را دمی از درونم محو مساز، تا دمی از کار نیک غافل نمانم.

آسودگی جاودان

آنگاه که میزان عمل برپا شود، گاهِ سنجیدن اعمال رسد و نامه‏های عمل بازگردانده شود، و جهنم با همه هولناکی رخ بنماید و بهشت با همه دل‏فریبی آغوش بگشاید، بدکاران از نکوکاران خواهند پرسید: کدامِ ما جایگاهی برتر و محفلی آراسته‏تر دارد؟ چه بسیار نسل‏ها که در دنیا، ظاهری آراسته و فریبا برگرفتند و به کج‏روی‏شان به عذاب خدا به هلاکت افتادند. چه بسیار بدکاران که دنیا را ماندگار پنداشتند و از آن بهره جستند و از یاد معاد غافل ماندند. چه بسیار از ما که پرده دنیایی بر زندگی دو روزه مان کشیدیم و از یاد فرجام غافل ماندیم. خدایا، زیبایی، آراستگی، رفاه، آرامش و آسودگیِ مرا در آخرتم قرار ده. در این دنیای گذرا، بر سختی‏ها و دشواری‏ها صبورم دار تا در سرای جاودان آخرت، به بهای این صبوری و بردباری‏ام و به پاداش عمل نیکم، رضای تو را دریابم، در بهشت تو جای گیرم و از نعمت‏های جاودان و بی‏پایان تو بهره جویم.

آزمونی بزرگ

«در آن روز شفاعت کسی، کسی را سودی نبخشد، مگر آنکه خدای رحمان بخواهد و خدا آنچه را در پیش دارند و آنچه را پشت سر گذاشته‏اند، می‏داند؛ حال آنکه آنان از آن بی خبرند. چهره‏ها برای آن خدای زنده پاینده به خضوع می‏افتد. آن کس که ظلمی بر دوش دارد، نومید می‏ماند و آن کس که عمل شایسته دارد و ایمانی محکم، نه از ستمی می‏هراسد و نه از کاستی حقش».
این بودن ما و این گذر چند روزه مان، تنها زمینه‏ای است برای آزمونی بزرگ و فرجامی بزرگ‏تر. مقدمه‏ای برای جداشدن خوب از بد و رسیدن عالم به هدف نهایی خود.
خدایا، ای مهربان‏ترین، بی یاریِ تو، نه در این دنیا توشه‏ای خواهم گرفت و نه در آخرت به شفاعتی ره خواهم یافت. اگر تو نخواهی، محروم خواهم بود و خسران دیده. مرا بخواه و به سوی خود بخوان. به نکوکاری یاری‏ام کن تا توشه‏ای نیک برگیرم و در دلم ایمان و مهری از اولیائت فرو ریز، تا لایق شفاعتشان باشم. عزیزا، نومیدم مپسند که به تو امید بسته‏ام.

مزرعه‏ای از نیکی

خدایا، به روشنی می‏بینم که به سوی تو باز خواهم گشت؛ چنانکه پیش از من، نسل‏های بسیار آمده‏اند و کوله بار عمل بر دوش گرفته‏اند و توشه‏ای اندوخته‏اند و رفته‏اند. دنیا، زمینی است برای کشت، برای آزمون، برای آزمودن به نیک و بد، و همه آزموده می‏شوند و باز می‏گردند. هر نَفْسی چشنده مرگ است و پس از مرگ، در انتظار نتیجه عمل و کیفر و پاداشی جاودان.
خدایا، چه زود می‏گذرد این دو روزه آزمون و چه سخت است پیروز شدن در آن و رسیدن به کمال و پیروزی، اگر تو یاری نکنی و مدد نرسانی. خدایا، مرگ را می‏بینم که به من نزدیک می‏شود. مرا به خود نزدیک کن، پیش از آنکه مرگم فرا رسد. مرا به خودت برسان، پیش از آن که موعدم سرآید. مزرع عملم را از خیر و نیکی پر کن، پیش از آنکه زمان کشتم سرآید.

پاکی دل

خدایا، بزرگ پروردگارا، گفتی که تو را بخوانم، خواندم. فرمودی که نماز به پای دارم، اقامه کردم. امر کردی که زبان به یکتایی و توحید تو بگشایم، گشودم. ای مهربان، در قدم به قدم زندگی‏ام بر آن راه رفتم که تو نمودی، و به آن کار دست زدم که تو فرمودی. اینک از تو می‏خواهم ای گرداننده قلوب، خورشید ایمان و معرفت را در آسمان دلم درخشان‏تر سازی، گوهر دلم را به صیقل تقوا بسایی، و پرهیزکاری و تقوا را در خانه قلبم بنشانی، تا بدان پاکیِ درون، نشانه‏های تو را بزرگ دارم و ارزش‏های الهی را فریاد کنم. خدایا، دلم راخدایی کن تا فقط برای تو باشم.

بشارت وصل

خدایا، لطیفا، رحیما، عطر بشارت تو می‏وزد و خوبان را مست این شمیم دلربا می‏کند؛ آنان را که چون نام خدا یاد شود، دلشان به خشیت افتد، بر سختی‏ها و مرارت‏ها صبوری کنند، نماز به پای دارند و از آنچه روزی‏شان کرده‏ای، انفاق کنند.
عزیزا، بشارت تو سخت شیرین و دلرباست و نسیم خوش‏بویش، روح‏بخش و جان افزاست. ای مهربان، مرا در شمار خاشعان و فروتنان قرار ده، یادت را هماره در دلم زنده دار، در سختی‏ها صبورم بخواه، در اقامه نماز یاری ام کن، و در انفاق و بخشش به مستمندان، دستم را گشاده دار. پس آن‏گاه از بشارت نیکویت در دلم فرو ریز و دلم را بدان مژده ناب، بهشتی کن.

دیده بین

شگفتا از آنان که ندای تو را می‏شنوند و روی می‏گردانند. عجبا از آنان که حجت تو را می‏بینند و راه تو را نمی‏پویند. خوبی را می‏بینند و سرباز می‏زنند. حکم تو را می‏شنوند و عصیان می‏کنند. عذاب تو را می‏بینند و سر می‏پیچند. خدایا، دیدن نه به چشم سر، که به چشم دل باید. ای مهربان، چشم دل ما را بینا دار تا به دل بنگریم و به دل بشنویم و حقیقت را دریابیم. عذاب تو را درک کنیم و عصیان نکنیم. تو را باور کنیم و راهت را بجوییم و بپوییم. حجت تو را ببینیم و دست از گناه بردایم. خدایا، دل هامان را نور ایمان و حیات و زندگی بخش، تا بدان بنگریم و راه سعادت را بیابیم؛ که راه روشن است و این دیده ماست که نابیناست.

بی تو هیچ

ای معبود مهربان من، تو را نه آن چنانکه شایسته تو باشد، شناختم و نه آن گونه که تو را سزد، ستودم. هیچ عقلی به پایه شناخت تو، چنانکه تو هستی، نرسد و هیچ وصفی تو را، چنانکه تو هستی، وصف نکند. تو برتری از آنچه بگویند و بشنویم. تو برتری از وصف و والاتری از فهم. تو بلندی و بلند مرتبه، عزیزی و توانا و با عظمت. تو سراسر جلال و شکوهی. ای بزرگ، ای‏بی همتا، ای بیرون از وصف و فهم و درک و بیان، ای یگانه معبود من، ای یکتا خدای من، همه تویی و غیر تو هیچ. من نیز که بنده خوار و حقیر توام، با تو همه‏ام و بی‏تو هیچ. پس ای مهربان‏ترین، لحظه‏ای رهایم مکن، دمی مرا به خود وامگذار و آنی از یادت غافلم مدار.

ای گنجینه لطف

خدایا، زمین کعبه را گستراندی، دانه را در لایه‏های تاریک زمین شکافتی، مرارت را از دوش بندگان برگرفتی، و غم و اندوه را از دل‏ها زدودی. عزیزا، در این روز بزرگ و پرفضیلت که نزد مؤمنان به امانتش نهادی ـ تو را به رحمت بی‏انتهایت سوگند می‏دهم که بر بنده صالحت، محمد مصطفی و بر خاندان پاکش درود فرستی و از گنجینه الطافت بارانی پایان نیافتنی بر ما فروباری و بر توبه‏ای خالص و بازگشتی نیکو به سوی خودت یاری‏مان کنی.
خدایا، ای برترین درگاه حاجت حاجتمندان، ای مایه امید امیدواران، ای چشمه‏سار الطاف پنهان، به کرمت بر من رحم آور و به غفرانت از من درگذر. به مددت یاری ام کن و هرگز لحظه‏ای مرا از یاد مبر، ای معبود مهربان من.

صدایم را بشنو

ای درگذرنده از خطا و لغزش، از لغزشم درگذر. ای ندای اجابت دعا گویان، دعایم را پاسخ گوی. ای شنوای صدای نجواگویان، صدایم را بشنو و بر من مهربانی کن. از بدی‏هایم درگذر و از زشتی‏هایم چشم بپوش، ای صاحب جلال و بزرگی و شکوه.

منبع : گلبرگ دی 1383 شماره 58

نوشتن دیدگاه