شعر: پاسـدار قـيــام حسین علیه السلام

(زمان خواندن: 1 - 2 دقیقه)

چـنـيــن نـقــل بــاشـــد ز اهـــل خـبـر

پــس از رحـلـت دخــت خــيــرالـبـشر

عــلـي شـيـر حـق صـهـر ختمي مآب

چــنـيـن كـرد ســوي بــرادر خـطــاب

بـگـفـــت اي عــقــيــل وفـــادار مــن

بــرادر تـوئـي يــار و غـمـخـوار من

كنون خواستگاري كن اي نيك دين

مــرا هـمـسـري پـاكـــدل،‌ مـه جـبـين

عـقيل اين سخن از علي چون شنود

بـه اجــراي فـرمان روان گشت زود

ز قــوم كـلابــه زنــــي شــد عــيــان

كــه نـيـكـو صفـت بـود و نيكو بيان

صـفـاتـش چـو مـردان نـيكو سرشت

بـه پـاكـي و خـوبـي چو حور بهشت

ز لـطــف خــداونـــد جــان آفـــريـــــن

بــپــا گـشـت بـزمـي چـو خـلد برين

بــعـــقـــد عـــلـــي آمــد ام الـبــنـيــــن

بــر او آفــريــن شـد ز جـان آفرين

ز الـــطـــاف خــلاق لــــوح و قــــلـــم

مــلاقـات خـورشـيـد و مـه شـد بهم

ازيـــن وصـــلــت نيـك چـنـدي گذشت

كـه مـيـلاد مـسـعــود عـبـاس گشت

ز ام الـبـنــيــن طــفــلـــي آمــد پـــديــد

كـه چـشـم جهـان بـهـتـر از او نديد

عــلـــي كـــودك خـويـش در بـرگـرفت

تــو گـوئـي كـه از مـاه اخـتر گرفت

بـــرخـــســـاره مـــاه او خــيـره مـانــد

گــل بــوســه بــر چـهـره او نـشاند

بــدســتـــش چـــو افــتـــاد او را نـگـاه

روان كرد اشك غم از ديده، شاه

از آن گــريــه شــد جــان مـادر غـمين

سـبـب را بـپـرسـيــد ام الـبــنــيـن

جــوابـــش بــفــــرمـــود شــيــر خــــدا

تــو آگــه نـئـي از چـنـيـن مـاجرا

كــه،‌ ايـن طـفــل،‌ شـايـسـته كاري كند

بــدشــت بــلا جــان نـثـاري كــنـد

هـمـيـن كــودكـــم در صــف كـــربــــلا

بــپــاي حـسـيـنـم كـنـد جــان فـدا

شـــود پـــاســـدار قـــيـــام حـــســـيـــن

كــه خـود را بخواند غلام حسين

هـمــيـــن اســت سـقـاي لـب تـشـنگان

كـه در پـيش دريا دهد تشنه جان

بـنـــامـــردمـــي خـصــم بـــي ديـــــن او

زنــد تـيـر بــر چـشـم حق بين او

چــو گـــردد جـــدا دســـت از پـيـكــرش

عـمـود شـقـاوت زنـد بــر سرش

ز پــشــت فــرس اوفــتــــد روي خــاك

هـميـن كـودكـم بـا تـن چـاكـ چـاك

بــنـــالــــد در آنـــدم كـــه ادرك اخــــــا

بـرادر بـبـالـيـنــم اكــنــون بــيـــا

حـــســـيـــن آن عــزيـــز دل فـــاطــمــه

نــگــه تــا كـنـد جـانـب عـلـقــمه

بـبــيـــنـــد فــتـــاده بــــدريــاي خـــــون

تــن اطـهــر او شـده لالـه گـــون

ازيـــن غـــم قــد ســرو او خــم شــــود

دلــش غـرق انـدوه و ماتـم شـود

«حــيــاتــي» از ايـن مـاجــرا دم مـزن

كـه آتـش زدي بـر دل مـرد و زن

---------------------
شعری از حیاتی