همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويى
به كسى جمال خود را ننموده يىّ و بينم
غم و درد و رنج و محنت، همه مستعدّ قتلم
به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مويَم
همه خوشدل اين كه مطرب بزند به تار، چنگى
چه شود كه راه يابد سوى آب، تشنه كامى؟
شود اين كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت!
بشكست اگر دل من، به فداى چشم مستت!
همه موسم تفرّج، به چمن روند و صحرا
نه به باغ ره دهندم، كه گلى به كام بويَم
ز چه شيخ پاكدامن، سوى مسجدم بخواند؟!
بنموده تيره روزم، ستم سياه چشمى!
نظرى به سوى «رضوانى» دردمند مسكين
----------------------------
فصیح الزمان شیرازی