و ارفعوا اليه ايديكم بالدعاء فى اوقات صلواتكم مرحوم كلينى در كتاب اصول كافى روايات مفصلى درباره دعا تحت عنوان كتاب الدعا بيان فرموده است (1) ائمه اطهار عليهم السلام نيز ترغيب و تشويق زيادى به دعا و ابتهال و تضرع به درگاه الهى فرموده اند. مضمون آنها اين است كه خداى متعال دوست دارد كه بندگان به درگاهش دعا كنند و التماس نمايند و او را به عظمت و صفات جمال و جلال ياد كنند.
در روايات ميسر بن عبدالعزيز از ابى عبدالله صلى اللّه عليه و آله نقل مى كند كه فرمود:
قال: قال لى ياميسر ادع و لاتقل ان الامر قد فرغ منه ان عندالله عزوجل منزلة لاتنال الا بمساءلة و لو ان عبدا سدفاه و لم يساءل لم يعط شيئا تعط يا ميسر انه ليس من باب يقرع الا يوشك ان يفتح لصاحبه (2).
ميسر مى گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمود: اى ميسر! به درگاه خدا دعا كن، و پيش خود نگو كه دعا فايده ندارد و آنچه شدنى است خواهد شد (يعنى اتفاقات هر چه هست كم و زياد نمى شود) به درستى كه بنده، در نزد خداوند متعال، مقامى دارد كه جز با خواهش و تمنا به آن نمى رسد، و اگر بنده اى دهان خود را ببندد و هيچ خواهش نكند، چيزى به او داده نخواهد شد. اى ميسر! هر درى كه كوبيده شود، اميد باز شدنش ‍ خواهد رفت.
لذا در مثل عربى مى گويند: من دق بابا و لج و لج...؛ و كسى كه درى را بزند و اصرار كند داخل خواهد شد.
گفت پيغمبر اگر كوبى درى

نكته: از اين روايت و نظير آن، به خوبى استفاده مى شود كه انسان نبايد بگويد خدا كه خودش از دل ما خبر دارد و مى داند به چه محتاجيم و لازم نيست كه ما به درگاهش دعا كنيم و خواهش نماييم.
مگر ائمه اطهار عليهم السلام، متوجه اين معنا نبودند؟ پس چرا اين همه دعا و ناله در دعاى كميل و دعاهاى امام زين العابدين، عليه السلام در صحيفه سجاديه و... وارد شده است؟ پس معلوم است كه بايد به درگاه خدا دست نياز بلند كنيم و از او خواهش نماييم.
----------------------------------------------
1-اصول كافى، ج 2، ص 466
2-همان
------------------------------------------
سيد محمد على جزايرى (آل غفور)